Het is zomer. Veel mensen zeggen: eindelijk. Wij zeggen: het is dan wel zomer, maar eigenlijk gewoon veel te warm om te functioneren of veel uit te voeren. Voor ons is iets boven de twintig graden zomer genoeg. Dan hebben we tenminste geen last van de warmte en kunnen we gewoon doen wat we willen. En dan zijn er ook geen buren die ons deelgenoot willen maken van hun wansmaak inzake muziek, die altijd net dat tikje te luid moet staan om ons te irriteren. De Berlijner Ben Lukas Boysen denkt er waarschijnlijk net zo over als we ‘Spells’ een paar keer zijn rondjes laten draaien. Negen platen maakte hij onder de noemer Hecq en inmiddels ook zijn vijfde onder zijn eigen naam. Voor deze platen verdiept hij zich in soundtracks voor games, installaties en al dan niet imaginaire films. Daarvoor hanteert hij voornamelijk neoklassiek en ambient, al kan hij het nooit laten om enige invloeden van zijn andere project, Hecq dus, toe te laten. Daardoor klinken een aantal van de nummers op ‘Spells’ heel wat veelzijdiger dan de standaard neoklassieke platen die vandaag de dag op veel belangstelling kunnen rekenen. Daarvoor hanteert hij een combinatie van voorgeprogrammeerde pianofragmenten die worden opgefleurd door toevoeging van cello (Anton Peisakhov), harp (Lara Somogyi ) en drums, die niet uit een machine komen. De invloed van Nils Frahm, labeleigenaar en tevens een beetje de gangmaker van het genre, is net zo goed onmiskenbaar. Hij produceerde de plaat en doet ze groots en imposant klinken, zoals we van hem verwachten. Daardoor past ‘Spells’, en bij uitbreiding Boysen zelf, perfect binnen de catalogus van Erased Tapes en is de plaat verplichte kost voor liefhebbers van het genre.
