De muziek van Tim Clay en James Rapson zou in een tuincentrum niet misstaan: eenmaal binnen laat de droefenis van alledag je niet meer los. Door veldopnames te vermengen met uitgesmeerde, kalmerende stemmen, weet Lung Dart zijn blik op Groot-Brittannië te gieten in wat lijkt op een verre neef van popmuziek.

‘Wij noemen het eigenlijk liever traditionele muziek,’ zegt het duo, waarmee een belangrijk punt wordt gemaakt. Lung Dart is geen muziek voor de massa, het is eenvoudigweg gestoeld op het alledaagse. ‘We nemen het banale en ontbinden dat, ontdoen het van zijn vorm, totdat er iets ontstaat dat op de grens van aangenaam valt.’
Dit grensgebied bewoont Lung Dart sinds hun debuutalbum ‘As I Lay Drying’. Veelal geprezen om hoe het ‘de Britse melancholie’ weet te vatten, kwam het album twee jaar geleden uit bij PRAH Recordings, het Londense label dat muziek huisvest tussen klassiek, pop en dance.
Opnames van een ruisende gootsteen, een kapotte tv, halve zinnen uit gesprekken op straat: alles sijpelt hun werk binnen, geboren uit een gedeelde fascinatie sinds hun ontmoeting op de universiteit in Leeds, vele jaren geleden. ‘We zaten eerst in een band, wat niet bijzonder lang duurde,’ lacht Rapson, ‘en toen vonden we elkaar in deze voorliefde voor ondergewaardeerd geluid, en hebben elkaar daarin gepusht.’
Een paar jaar na hun verhuizing naar de Britse hoofdstad heeft het duo hun draai in Londen gevonden, met een veelvoud aan slechtbetaalde baantjes en torenhoge huren achter de rug. Of ze ergens anders zouden kunnen leven? ‘Dat is een vraag die wij onszelf ook vaak stellen. We komen uit Londen, maar zijn geen London act. Aan de ene kant zouden we dolgraag elders een album opnemen, aan de andere kant hebben we hier echt onze plek gevonden.’

Banaal

Na ‘As I Lay Drying’ wilden de twee ‘minder kieskeurig’ zijn en ongeremd muziek uitbrengen, aldus Clay. ‘Om vervolgens precies het tegenovergestelde te doen,’ grijnst hij zelfbewust. Op een zelf uitgebrachte ep, ‘What’s Difficult Gets Easier’, volgde een lange stilte. De twee schrijven ondertussen elke dag nieuwe muziek en gaan nog altijd met hun vertrouwde recorders de straat op. ‘Maar het is nog niet duidelijk hoe ons volgende album eruit zal zien. We hebben werkelijk geen idee. Laat staan een label.’
Een goed idee van hun huidige ontwikkeling krijg je via hun show op NTS, Londens wereldberoemde online radiostation. Niets dient beter ten uitleg van Lung Darts stijl dan hun maandelijkse uurtje vrije vormen. Moderne avant-garde wordt afgewisseld met Nelly Furtado, gevolgd door chopped and screwed Madonna-edits, met af en toe een eigen probeersel ertussen. Een breed bewustzijn van ‘serieuze’ muziek gepaard met een gezond gebrek aan eerbied daarvoor. Het duikt ook op in ‘As I Lay Drying’: het vervallende alledaagse, het ondraaglijk banale, verpakt in nabij-spottende melancholie. Titels als ‘People Die, Things Last Forever’ en ‘Thinking About Rilke on the N63’ zijn moeilijk serieus te nemen, om je vervolgens tóch droevig te stemmen.
Alhoewel hun volgende project nog volledig vormloos lijkt, schijnen de mannen zelfverzekerd en gemotiveerd. Afgelopen juli hebben ze een set gedraaid bij Tate Lates (in het Tate Modern Museum), waarvoor het duo de raakvlakken van muziek en licht heeft onderzocht. Is het dan nu eindelijk tijd voor een nieuw album? ‘We maken elke dag muziek, daaruit zal vast iets ontstaan…I suppose,’ sluit Rapson lachend af.

Dit artikel verscheen eerder in GC #147.

Discografie