Wie de Tilburgse gitarist Frank Crijns kent van zijn werk met de bands Blast en Betonfraktion en composities die anderen van hem opnamen op de cd ‘[B]ONE’ zal versteld staan van ‘Shade Of Impulse’.
Vijf titelloze nummers met klanklandschappen, de ene wat abstracter dan de andere. Soms herken je een klarinet, een viool. Dan weer zou je zweren dat Crijns zijn gitaar met een e-bow bewerkt heeft. Opening en slot van de cd zijn beide twee keer zo lang als de drie tussenliggende nummers, maar ‘#1’ bestaat al uit verschillende fragmenten. Dat geldt eveneens voor ‘#2’, dat begint met ruimtelijke, ijle klanken en overspringt naar ruisend water voor een minuut verstreken is, dan snel weer door springt naar hoog oprijzende orgelende klanken. Crijns maakte deze muziek voor een tentoonstelling van fotografe Tineke Schuurmans bij Galerie Hüsstege in Den Bosch, nu tien jaar geleden. Zelf zegt Crijns dat het werk van de fotografe een humor heeft die zijn muziek mist. Daar staat dan wel tegenover dat de uitzichten die hij gecomponeerd heeft vol nuance en variabele, gelaagde diepte zitten. Hoe hij tot de indeling in deze vijf stukken gekomen is, blijft onduidelijk. ‘#5’ eindigt waar ‘#4’ afgelopen is. Een zeer kortstondige klotsende ruis in ‘#5’ lijkt zo overgekomen te zijn uit ‘#2’.
Mogelijk klonken de nummers op verschillende tijden. Het is niet meer terug te halen hoe de combinatie van beeld en geluid werkte, maar ik kan me voorstellen dat de muziek van Crijns er een dimensie van spanning en mysterie aan toevoegde. Het beste dat je kunt doen, is je oren openzetten en je ogen sluiten. Dan komen er vanzelf beelden, die even opdoemen en verdwenen zijn voor je je handen ernaar hebt kunnen uitstrekken.