Mazes werd opgericht in 2009, desondanks kunnen deze Mancunians toch al terugblikken op een reeks mooie bands waarmee ze op pad trokken. Zo mochten ze al openen voor onder andere Wavves, Thee Oh Sees en – de bekendste uit dit rijtje – Deerhunter. Het grootste voorbeeld voor deze jonge band is echter Guided By Voices. Van die band pikten ze een zekere lofi-esthetiek. Iets wat ook doorklinkt op het tweede volledige album van deze jonge snaken. We horen ook een zekere postpunkachtige benadering en gestoei met elektronische geluiden. Alleen kabbelt het album soms iets te veel om er van te blijven houden, de schetsmatige songs zijn soms iets te weinig afgewerkt om boeiend te blijven. Maar nummers als ‘Dan Higgs Particle’ of ‘Bite’ met zijn elektronische bliepjes zijn wel de moeite. Net als ‘Jaki’ met zijn krautachtige structuur. Maar dat in deze band inventieve muzikanten zitten is wel een feit. Laat ze dus nog even knoeien in de marge, veel experimenteren met opnames, en dan komt dat echt sterke album er misschien wel ooit eens uit. Vergis je trouwens niet bij een zoektocht naar deze band. Want een groep uit Chicago met dezelfde naam noemt zich: ‘the original Mazes, mind you, not the British wankers who stole the name’. Tja, meningen verschillen zullen we maar denken.

We nemen weer eens een duik in de onuitputtelijke culturele bron die de jaren 1960 zijn. Tim Cohen is één van de productiefste muzikanten in de huidige garage- en psychedelische rockscene van San Francisco. Zijn bekendste project is garagerockband Fresh & Onlys, maar dat is niet genoeg om zijn vele eieren kwijt te kunnen. Voor zijn softere jaren 1960 popliedjes heeft hij Magic Trick. Voorheen een soloproject, nu een volwaardige band, voor de helft bestaand uit vrouwen wier stembanden zich uitermate goed lenen voor koortjes. Waarmee hij nog een flinke scheut girl-group-pop in de groep kwijt kan ook. Cohen doopt zijn aanstekelijke niemandalletjes in zomerse, psychedelische arrangementen, met dikke lagen reverb, orgeltjes en scherpe gitaren. We moeten zowel aan Sonny & Cher als aan Deerhunter denken, en dat doen we allebei graag. Hoewel de teksten veelal over liefdesverdriet en depressies gaan, blijven ze vaak ook wat oppervlakkig: ‘All the peaks and all the pains, and all that’s in between; well it’s not good, but it ain’t bad next to nothing’, luidt bijvoorbeeld een tekstregel. Dat oppervlakkige maakt dat de plaat ook snel weer vergeten in de platenkast zal belanden. Maar we kunnen ons er nu al op verheugen dat we hem over een jaar weer terug vinden en blij worden van de verschillende originele vondsten in de arrangementen, zoals de verrassende brug van ‘Ruby’, de ‘yeah’-koortjes van ‘Ruler of the Night’ en het hiphop-ritme van ‘Same People’. Tegen dat het zover is heeft Cohen waarschijnlijk al weer diverse meer en minder onmisbare platen uitgebracht, maar dat zien we dan wel weer.

Er wordt wel eens beweerd dat A Place To Bury Strangers de luidste groep ter wereld is. De geluidsmuur die zij neerzetten neemt inderdaad vaak immense proporties aan, zo mochten wij al meermaals ondervinden. Ondertussen heeft Disappears uit Chicago ook niet stilgezeten. De band rond Brian Case (The Ponys) tourde in de VS al met Tortoise en Deerhunter. Ondertussen is ook Steve Shelly van Sonic Youth fan. Zozeer zelfs dat hij sinds het opstappen van de oorspronkelijke drummer actief is geworden in de liveband. Begin 2010 verscheen op Kranky, na eerdere releases op cd-r, hun debuutalbum ‘Lux’. Amper een jaar later zorgen ze al voor een opvolger, ‘Guider’. Op deze plaat gidst de groep ons langs lappen garagepunk, wilde shoegaze-uithalen en vooral in het bijna zestien minuten durende slotnummer ‘Revisiting’ krautrockende grooves. Helemaal wild zijn wij ook van het snerpende en strakke titelnummer. Het jaar is nog jong, maar deze plaat komt al op onze longlist voor het eindejaarslijstje van 2011.

De spil van deze drie releases is Nicolas Vernhes. Als producer is hij actief in zijn Rare Book Room Studios in Brooklyn, New York. Het project ‘Living Bridge’ geeft verspreid over twee cd’s een mooie staalkaart van de artiesten waarmee hij heeft samengewerkt. Van de bekendere namen Black Dice, Tara Jane O’Neil, Deerhunter en Fischerspooner over de onbekendere Kapow, Samara Lubelski en Theo Angel tot de nieuwkomers Palms en Lia Ices. De compilatie is de eerste release op het door Vernhes opgerichte label Rare Book Room Records. Het biedt een gevarieerde opstap in de boeiende wereld van deze producer. Release nummer twee op dit nieuwe label, Palms, is de transatlantische samenwerking tussen de Berlijnse voormalige BBC-correspondente Nadja Korinth en de New Yorker Ryan Schaefer. Een clash tussen Duitse kosmische muziek uit de jaren 1970 en New Yorkse cool die we al lang kennen van The Velvet Underground lopen als een rode draad door dit donkere album. Het is een plaat vol duistere echo’s, een zoektocht naar een nieuw Utopia. En we zagen daarvan een glimp opdoemen bij het beluisteren van dit album. De derde release op dit label is afkomstig van de uit Connecticut afkomstige zangeres en pianiste Lia Ices. Een pseudoniem want haar echte naam wil ze niet onthullen. Nochtans is daar geen reden toe als we referenties moeten bovenhalen als Feist en Cat Power. Songs over ontsporende relaties en een niet altijd heldere kijk op de wereld om haar heen. ‘Necima’ is een boeiende plaat met de nodige schoonheidsfoutjes die eigen zijn aan een debuut. Deze drie releases bewijzen vooral dat Nicolas Vernhes over een goed stel oren beschikt.

Hoewel het na hun vorige plaat ‘Cryptograms’ de verkeerde kant leek op te gaan met het uit Atlanta afkomstige Deerhunter staan ze er terug. Ondertussen bracht frontman Bradford Cox het schromelijk over het hoofd geziene ‘Let The Blind Lead Those Who Can See But Cannot Feel’ uit onder het pseudoniem Atlas Sound. Een plaat die we ondertussen nog altijd van harte aanbevelen. De nieuwe Deerhunter dan maar. Na een korte, trage opener verdwalen we stilaan in het geluid vol duistere echo’s. Gaat deze muziek ergens naartoe? Jawel, maar het is soms even zoeken. Het is behoorlijk ondoordringbaar bij de eerste beluisteringen. Psychedelische klanken die stilaan uitwaaieren. Om dan plots los te barsten in up-tempo nummers. Het gaat soms alle kanten op en toch, toch blijft het consistent. Van ambient soundscapes, naar indierock, naar garagerock, en ook weer terug. Zelf omschrijven ze het als ghost rock. Treffender kunnen wij het niet zeggen. Ja, het kostte ons even. ‘Microcastle’ is hoe dan ook de moeite van het doorworstelen waard. Of ligt het aan ons dat we deze plaat niet direct doorhadden? Onze versie had trouwens een spuuglelijke hoes. Blijkbaar werd die voor de officiële release nog aangepast. Gelukkig maar.