Er is flink wat gebeurd sinds Luigi Russolo in 1913 zijn manifest ‘The Art Of Noises’ schreef. Het wordt steeds moeilijker om nog over echte noise te spreken wanneer mensen ervoor kiezen om ernaar te luisteren en daar zelfs geld voor over hebben. De impact van herrie heeft een beetje aan kracht ingeboet met meer dan honderd jaar disharmonische, experimentele muziek achter de kiezen. Inmiddels kent het genre evenveel nuances en institutionele beoordelingscriteria als een klassieke Bach uitvoering. Wat herrie eigenlijk impliceert, is niet altijd meer terug te horen in moderne uitvoeringen. De beste noise zou de vervelendste kunnen zijn, degene die je niet wilt horen en die dus ook misschien de meest oninteressante en eentonige is. Wat dat betreft biedt de cassette ‘Scarlet’ de nodige stof ter contemplatie. In de traditie van de Italiaanse futuristen en de musique concrète schept de zelfverklaarde ‘bruitist’ Jim Haynes een penetrerend, eentonig kabaal. Het startpunt daarbij is telkens de puls, voortkomend uit bijvoorbeeld een stroboscoop, die via externe, mechanische interrupties vervormd en overstemd wordt. Eigenlijk is er bijster weinig om naar te luisteren. Het minimalisme waarmee Haynes te werk gaat, is daarin bijzonder efficiënt. De machinale, dreunende geluiden die wel te horen zijn, zijn echter dermate associatief dat er haast van een roestig, figuratief werk te spreken valt. Gelukkig verliest Haynes de eentonigheid van het geheel niet uit het oog. Spel, improvisatie, compositie, productie en nuance nemen op geen enkel moment de overhand. Derhalve is ‘Scarlet’ een sterk, authentiek noise-album in de meest strikte zin van het woord.
