Hij was nooit het type om op zn lauweren te gaan rusten, maar de voorbije jaren is de Australische gitaarsjamaan wel heel erg druk in de weer. Eerder dit jaar verraste hij nog met het knappe en naar zijn normen erg diverse Audience Of One (een ‘ballade’! een stukje neoklassiek! een Ace Frehley-cover!), dat al afweek van de paden die hij doorgaans betreedt (schimmig gitaarwerk of steviger noise/drone-exploten met volk als Keiji Haino, Jim ORourke en de paters van Sunn O)))), nu keert hij ineens terug met nog een album dat afwijkt van de stijl en sound waarmee hij naam en faam vestigde. Op Sagittarian Domain staat hij er grotendeels weer alleen voor en brengt hij slechts één nummer van een dik half uur. Opmerkelijk is dat het niet gaat over de typische dromerige klanktapijten of versmachtende noise, maar een hypnotiserende, eindeloos doordraaiende variatie op een klassieke krautgroove, met repetitief drumwerk, een pulserende Moog bas en voortdurend wisselende en variërende gitaarpartijen. Het is niet vernieuwend en niet bepaald opwindend, omdat er eigenlijk geen noemenswaardige climax aan te pas komt, al krijgt de compositie halverwege meer reliëf, kruipen de psychelische- en feedback-effecten die hier en daar zelfs aan het werk van Robert Fripp doen denken op de voorgrond en wordt het geheel in een vaag Oosters aandoend sausje gegoten. Nadat het stuk over zn voorzichtige piek geraakt is, maken het ritme van drums en Moog ineens ruimte voor een strijkerstrio (viool, altviool, cello), dat het stuk filmisch uitgeleide doet, al is het onduidelijk wat de link tussen de twee delen is. Sagittarian Domain valt daarom ook eerder op door zn verrassingseffect dan door zn kwaliteit, al kunnen de fans dit kleinood zeker zonder aarzelen aanschaffen.
