De debuut-cd van Stefan Smith gooit je veertig jaar terug in de tijd. Hij werkt met apparaten en geluiden die de muziek van producers als Giorgio Moroder in herinnering brengen. De hypnotiserend herhaalde riffs, de in- en uitzwenkende drummachines, de kortaangebonden stuiterende nootjes, de melodische lagen die door elkaar heen golven. Het is disco van een dromerige soort, waarin akkoorden weg zwemmen in mist, langzaam versplinteren in houterige kraakjes. Het is vernuftig in elkaar gezet en uitgevoerd. Smith, onder de vleugels van onder meer Fred Frith en Pauline Oliveros afgestudeerd aan het gerenommeerde Mills College, weet hoe hij de verschillende lagen in de nummers transparant moet houden. Met deze elektronica doet zijn muziek wat onpersoonlijk aan. Dat is opportuun in een tijd waarin robots steeds verder oprukken in het collectieve bewustzijn, maar het glipt zodoende wel door de mazen van emotionele beleving. Hij weet daar pas bovenuit te stijgen in ‘Zone (3)’, het voorlaatste en meteen ook het langste nummer. Onvolkomenheden in het geluid geven het een eigen karakter, dat gaandeweg steeds verandert, van stralend naar gruizig. Hij maakt het album, dat ook zijn naam draagt, af met nog maar een Moroder-kloon. Had hij wat mij betreft niet hoeven doen.
