Na meer dan een halve eeuw in de frontlinie van het freejazzgeweld denkt niemand er nog aan om woeste kopschudder Peter Brötzmann zachtaardige kwaliteiten toe te dichten. De man belichaamt de loeiende, tomeloze expressie van de vrije improvisatie met een onwrikbare overgave. Maar zelfs binnen dat oeuvre vol opruiende opnames zijn er een paar projecten die zich extra lieten of laten gelden. Last Exit, een werkelijk fenomenale wervelwind met Bill Laswell, Sonny Sharrock en Ronald Shannon Jackson, was er zo eentje. Of Hairy Bones, met Paal Nilssen-Love, Massimo Pupillo en Toshinori Kondo. Maar de meest productieve is echter Full Blast, ‘s mans trio met elektrisch bassist Mario Pliakas en drummer Michael Wertmüller. Vijf jaar na ‘Sketches And Ballads’ is er nu album nummer vijf, ‘Risc’, dat nieuwe wegen verkent en laat horen dat er nog altijd geen sleet zit op Brötzmanns extremisme. Natuurlijk wordt hij ook bijgestaan door een ritmesectie die als geen ander over het vermogen beschikt om de hysterische lappen improvisatie naar verpulverende hoogtes te jagen, waar ze belanden bij iets tussen freejazz, metal en uit z’n voegen barstende teringherrie. Verrassend hier is dat ze voor ‘Risc’ worden bijgestaan door Gerd Rische, het voormalige hoofd van de Berlijnse academie voor elektroakoestische muziek, die helaas snel na de opnames uit 2015 overleed. Maar zijn bijdrage, zowel van tijdens als na de groepsopnames, bepaalt wel het karakter van de plaat, want er wordt doorheen deze zeven stukken een haasje-over gespeeld door vrij ‘conventionele’ triogevechten, en stukken waarin de elektronica zeer sterk aanwezig is, met futuristisch knisperende, neurotisch knetterende, maar ook industrieel razende passages. ‘Try Kraka’, ‘TTD’ (mét sample van Timothy Leary’s “Turn on, tune in and drop out”) en vooral ‘Doss House’ profileren zich zo als eigentijdse en bloederige lappen barridadegeweld met een tomeloze furie. Vijfenzeventig is hij intussen, maar Brötzmanns muziek heeft nog niets aan radicaliteit ingeboet.
