Er is een reden dat het Haagse festival Rewire, na annulatie van de lente-editie, toch gewoon offline plaatsvindt en het in September heel Den Haag koloniseert. Rewire is namelijk één van die festivals die gewoon moet gebeuren.
Na de geboorte van het festival in 2011 bouwde Rewire een internationale reputatie op als showcasefestival. Daardoor kunnen ze nu de Loraine James’ en de Lorenzo Senni’s van de wereld hierheen halen, terwijl in de krochten van het festival onbekend talent te ontdekken valt. Zo blijft Rewire een vitale impuls voor artiesten en liefhebbers overal. Zij komen dan ook massaal uit het Verenigd Koninkrijk, België, Frankrijk en Duitsland om in de uithoeken van Den Haag rond te hangen, waarbij ze samentroepen rond monumenten en in kelders van concertgebouwen.
Speurtocht
Rewire dacht als voortrekker immers niet enkel avant-garde kunst een podium te geven, maar ook om in de programmatie aan de eigen grenzen te gaan sleutelen. Zo groeide het uit van een festival dat zijn muzikanten opborg in concertzalen en kathedralen, naar een festival dat met performance en soundscape ook openbare ruimte in Den Haag tot arena omtovert.
De organisatie maakte van het festival een ware speurtocht die – dankzij de installatie en performance van Görkem Arikan en Pelle Schilling – alle moeite dubbel en dik waard is. ‘We vergeten al te gauw de artistieke mogelijkheden van het mechanische, de fabriek en de ambacht,’ vertelde muziektechnoloog Arikan. ‘Vonken zijn bijvoorbeeld een belangrijke bron van geluid.’ Voor zijn installatie ‘Singing Sparks’ gebruikte hij bobijntjes en ontstekingsbougies uit een auto. Die laat hij volgens algoritmische sequenzen noten improviseren in ‘een soort van pointillisme’.
ArtScience-student Schilling neemt op zijn beurt de donkere kelders van West in met een installatie waarbij een vrijwilliger gehuld in aluminium dwars door Rewire’s tweede vonkenregen heen wandelt. ‘Mijn vader had een werkplaats waar ik vaak was toen ik opgroeide. Daardoor wende ik heel snel aan die elementen, die voor andere mensen eerder afschrikwekkend lijken.’
Amalgaam
Aan de overkant van het Voorhoutplein vangt het dagprogramma aan, dat zich losscheurt van het openbare ‘Music For a Busy City’-parcours door muziek binnen vier muren te houden. Het festival wordt geopend door Galya Bisengalieva die, versterkt door haar uitzonderlijke componeertalent en een smetteloos orkest, een ontroerende spanningsboog uit haar viool rijgt. Componiste Felicia Atkinson volgt met een eigenzinnige tour de force tussen spoken word en piano, waarin haar ontzettende beheersing van haar instrumenten jammerlijk verloren gaan in een slaapverwekkende recital à la Patti Smith en ontdaan wordt van alle punk. Ook de anders zo originele Desire Marea slaat de bal mis in een weinig bezielde poging tot dance-geïnspireerde funk, waarbij de samples zijn band overstijgen in feeling en aanstekelijkheid.
Gelukkig zijn er dan nog Floris Vanhoof en Farida Amadou. Hier komt de experimentele ambitie van Rewire aan de oppervlakte drijven. Amadou speelt in uitgesponnen staccato’s op haar elektrische gitaar, terwijl Vanhoof een amalgaam aan geluiden uit de modulaire synth puurt. Het resultaat is een rauwe, oprechte en speelse opeenvolging van klankkleuren die elkaar nergens echt raken, maar zo ook tot de allerlaatste noot blijven prikkelen.
Schetsen
Dan is het eindelijk aan Loraine James. De Londense koningin van expressionistische dance bracht in Juni dit jaar ‘Reflections’ uit, een klein meesterwerk vol glitch-geluiden, UK dubstep, trap en vocal sampling. In Den Haag stond ze kaarsrecht voor haar publiek met een mix-up van allerhande hip hop tracks die ze slim wist te verbinden door een groezelige sound design en scherpe bassen. Het resultaat is opzwepend en bedwelmend, intiem en rechttoe rechtaan.
Zo begint het publiek er stilletjes aan genoeg van te krijgen aan hun stoelen gekluisterd te blijven. Samen met de beats van Loraine heeft het bier gevloeid, men beweegt onrustig op en neer in een poging om al zittend te dansen. Lee Gamble brengt geen soelaas. Meer nog, hij brengt zijn beste set sinds hij in de Lage Landen begon op te treden. Zo drijft hij sterk club-georiënteerde dance op, om die dan op onverwachte manieren te deconstrueren en open te smeren. Groteske muzikale schetsen zorgen ervoor dat het publiek onvermijdelijk uit zijn dak gaat, de concertzaal loopt vol met de zwoele en gelaten sfeer van een club om vier uur ‘s ochtends.
Ambitieus
Nazar sluit de avond af met desoriënterende kuduro, die de burgeroorlog in Angola verdicht in ontluisterende beats. Lorenzo Senni daarentegen gaat flink tekeer met zijn perfect gemillimeterde ADHD-electro. Op het einde van de tweede dag heeft de festivalganger de helft van het Hyperdublabel zien ontwaken na een lange sluimerperiode. Als er één iets is dat de kunstenaars op het festival verbindt, is het het vermogen om de kijker mee te slepen in een ambitieus verhaal. Görkem Arikan’s auto-onderdelen mogen dan wel vonken omzetten in geluid, op Rewire is het toch vooral andersom – artiesten gaven er het allerbeste van zichzelf, in een rijke programmatie die elk jaar verder rijpt.
Gezien: Rewire Festival, verschillende locaties Den Haag, 10-12 september 2021