Zelfs harpisten gaan met hun tijd mee, zo blijkt. Al een tijdje eigenlijk, maar het zijn er niet veel die met hun instrument buiten de gebaande paden van klassiek en folk gaan. Enter de uit Philadelphia, Verenigde Staten afkomstige Mary Lattimore, die haar zevenenveertigsnarige monster perfect beheerst en er ook nog eens dingen mee doet die niet in de boekjes voorkomen. Daarbij heeft ze hulp van Jeff Zeigler, gitarist en synthesizerspeler, maar ook geluidstechnicus, producer en soepfanaat – hij zegt het zelf.
Zoals het een harp betaamt, is de sfeer al snel melancholiek, verstild en rustgevend, maar we zitten ondertussen wel in een nieuwe eeuw dus het gaat ook regelmatig stevig loos. Met rauw schurend geluid waarbij de grenzen tussen harp en elektronica vervagen, met raspende streken en piepend geglij over de vele dikke snaren. En vergeet de klankkast niet, ook een bron van vreemd geklop, gebonk en gehamer. Maar over het algemeen maakt het duo Lattimore/Zeigler alle vooroordelen over de harp waar en is het fijn zweven op de etherische klanken.