‘Toys’ noemt Danielle Lemaire ze in haar hoestekst. Weliswaar tussen aanhalingstekens, maar toch: de collectie vintage synthesizers in de studio van WORM in Rotterdam heeft de Bredase beeldende kunstenares en muzikante hoorbaar een hoop plezier opgeleverd. Een week lang sloot ze zichzelf op in de studio om er met anderhalve plaatkant aan improvisaties weer uit te komen. Lemaire verkent naar hartelust de mogelijkheden van onder meer de ARP 2500 en 260, EMS Synthi A en de Korg MS-20 en de plaat klinkt als een eerste ontmoeting tussen muzikant en instrument. In openingsstuk ‘Nieuwe Maan’ neemt Lemaire rustig de tijd om, organisch en speels, af te wisselen tussen geluiden en effecten, af en toe aangevuld met geloopte zang. Daarna volgt een miniatuurtje op glockenspiel en het dronken en duister klinkende ‘Reverse’. De B-kant is gevuld met drie korte gezongen liedjes die wel wat weg hebben van het toegankelijke en open minimalisme van Juliana Barwick, en de onheilspellende, overstuurde folksong ‘The Boiled Son’. Het titelnummer sluit de plaat af en komt weer uit de WORM-sessies. Daarin houdt ze het zeer minimaal, met eindeloos herhaalde op- en aflopende patroontjes, uitlopend in een brute finale. Danielle Lemaire bouwt hiermee vrolijk verder aan haar inmiddels alweer bijna twintig jaar en ruim dertig releases tellende oeuvre en lijkt nog niets van haar nieuwsgierigheid en frisheid te hebben verloren.
