De muziek van violiste en pianiste Poppy Ackroyd heeft het luchtige van pluis. Ze krijgt het steeds voor elkaar om met het geringste briesje te gaan zweven, zich alle kanten op te laten blazen.
Dat doet ze ook op ‘Resolve’. Verschil met vorige albums is dat ze zich nu bij laat staan door drie gastmusici, celliste Jo Quail, Mike Lesirge op fluit en klarinetten, en Manu Delago op hang (een metalen slaginstrument dat weg heeft van een binnenstebuiten gekeerde steeldrum). Die drie maken het geluid voller, maar ook ronder.
Eigenlijk is dat wel spijtig, want het was juist het heldere tinkelen van snaren waarmee Ackroyd haar nummers een prettig onwerkelijke sfeer gaf, ongrijpbaar als spinrag. In deze uitgebreidere bezetting is haar muziek wat logger geworden, al staat daar tegenover dat ze meer kan kleuren dan eerst, en haar piano boven de dichte, geblazen en gestreken wolken uit kan laten dartelen als een vlucht liefdesdronken vlinders.
Toch geven de vermenigvuldigde blazer en celliste (Ackroyd stapelt opnamen over elkaar heen) ‘Resolve’ een romantisch gewicht, net alsof ze te scheutig is geweest met muzikaal aardappelmeel. Maar eenmaal los vliegt ze vrij in een bevallig wentelen en cirkelen naar ijle hoogten.