Een dubbelaar van het internationale Discrepant label valt bij ons altijd in goede aarde. De Engelse field recordist Mike Cooper is een bedrijvig type, onlangs nog op het Kraak festival en sinds vijftig jaar al een avontuurlijke onderzoeker van geluid en overal rondreizend. Avant-muzikant avant la lettre. De plaat ‘Reluctant Swimmer/Virtual Surfer’ is een opname van een optreden op het Controindicazioni Festival of Improvised Music in Rome in 2003. In twee kanten en twee stukken laat hij zijn minimalistische en hypnotiserende klanken horen, snaren strelend, scheurend en glijdend op een antieke en elektrische lapsteel gitaar. Na een dikke tien minuten trakteert hij de luisteraar plots op een heerlijk melancholische Americana cover van ‘Movies Is Magic’ door Van Dyke Parks, op een bevreemdende achtergrond van herhalende gitaardrones. Op de B kant doet hij later hetzelfde met de song ‘Dolphins’ van Freid Neil, maar eerst bouwt hij op met veldopnames van nachtinsecten, drones en snaarvegen. De overstuurde klanken voor en na de song zijn wel wat irritant, maar het dijt uit in een mooi glooiend geluid van pais en vree. Visions Congo is Discrepant labelbaas Gonçalo F. Cardoso, die grossiert in verschillende alter ego’s en net als Cooper een meer dan bezig baasje is. De inspiratie voor deze plaat kwam na een verblijf van zes maanden in Oeganda, Tanzania, Congo en Zanzibar in 2015. ‘Mulago Sound Studio’ is een langspeelplaat van twee kanten in een volle sessie. Het olijk getitelde ‘The Parrots Of Leper Island’ begint met de klanken van ritmische waterdrums, motoren, dierenkreten en andere bijgeluiden en we gaan een spannend luisteravontuur tegemoet. Duimpiano’s tokkelen snel mee waarna watervallen en instrumentele dramatiek de overhand krijgen en vogels beginnen mee te krijsen. Donkere tonen en tikken vermengen zich met natuurgeluiden, melancholische toetsen en flarden radiopreken van Christelijke priesters met vet accent. Meer natuurgeluiden en onbestemde tribale sferen op de majesteus getitelde B kant ‘The Hoima Witch And The Songye Mask’. Halverwege nog een luchtige melodie van een kora of gelijkaardig snaarinstrument met daarna traditionele en rituele zang. Qua aanpak en uitvoering volgt hij de herwerkte stijl van Laurent Jeanneau, alias Kink Gong en soms voelt het als een Werner Herzog soundtrack. Als we onze voorkeur moeten geven, dan kiezen we voor deze Congolese visioenen voor een sonische reis door de denkbeeldige rimboe.
