Licht ontgoochelend. Of waren de verwachtingen te hoog gespannen? Phase Fatale is al enkele jaren het kleine broertje van Silent Servant. Goede vriendjes eigenlijk. Wanneer je ‘Redeemer’ luisteren gaat, is er nauwelijks een ontsnappen aan. Die gelijkenis. En het opkijken naar de grote broer. Phase Fatale, die steeds genadeloos toeslaat in zijn deejay-sets – of dat herinneren wij ons zo althans – gaat op ‘Redeemer’ verder daar waar Silent Servant ophield. Alleen ontbeert het Phase Fatale aan de kennis, de diepgang en de brutaalheid van Silent Servant. Een immens bij het industrial geleende ritmische ijlheid, bassen nauwelijks hoorbaar, een stem het einde der tijden scanderend en dat motorisch, slavendrijvend deuntje dat nauwelijks varieert. Nochtans is ‘Spoken Ashes’ een veelbelovende opener, ondanks het monotone ritme. Het sleurt je meteen in een slaafse dans, ergens in te een benauwde, donkere plek. Verderop mist Phase Fatale die beklemming zo essentieel voor het genre. Of wilde hij geen industrial- of techno-plaat maken maar eerder een duistere elektronica-plaat. Maar dan nog. Terwijl ‘Human Shield’ beukt en ratelt, legt het ook het aanhoudende gebrek aan complexiteit en diepgang bloot. Het mist persoonlijkheid, zin en lef. Terwijl als techno, industrial of muziek je echt wilt raken, een ziel doorheen het werk moet ademen. Die is op ‘Redeemer’ morsdood.
