Niet alleen vonden veel luisteraars het in 1975 verschenen Metal Machine Music van Lou Reed vreselijk, de onlangs overleden maestro zelf had ook gemengde gevoelens over zijn dubbelalbum of gaf daar op zn minst verwarrende signalen over af: Anyone who gets to side four is dumber than I am. Het oeralbum bestaat voornamelijk uit feedback en gitaareffecten, op verschillende snelheden gemixt. De plaat leek aanvankelijk het definitieve einde van Lou Reeds solocarrière, maar bleek uiteindelijk juist van belang voor zijn rol als moderne componist, en als inspiratie voor muziek als industrial, noise en geluidskunst. Het negenkoppige Zeitkratzer ensemble uit Berlijn voert de compositie al sinds tien jaar als een klassieker van de twintigste eeuwse muziek uit tijdens festivals, maar heeft Metal Machine Music nu eindelijk in volledig vorm op album gezet. De overzetting van noise naar natuurlijke instrumenten werd gedaan door accordeonspeler Luca Venitucci, en het resultaat mag er wezen. Niets ontbreekt eigenlijk in zijn versie voor viool, cello, contrabas, percussie, piano, accordeon, saxofoon, trompet en tuba. Aan de intensiteit is weinig verloren gegaan, al zal de schok en walging nooit meer zo groot zijn als toen. En dat was indertijd waarschijnlijk toch een van de dingen waar de eigenzinnige Lou Reed het om deed, bij The Velvet Underground is hij de controverse ook nooit uit de weg gegaan.