Deze nieuwe compilatie van de Amerikaanse punkband Carbonas geeft een zeer volledig overzicht van hun werk. Ze brachten tussen 2003 en 2007 platen uit en grossierden in puntige punk, 1970-1980 stijl, in de lijn van Ramones of Undertones. Punk waar melodie en snedigheid hand in hand gaan dus. Nummers die meestal de twee minuten niet halen maar wel dikwijls een aantal dagen met geen stokken meer uit je hoofd te krijgen zijn. Aangezien ze totaal geen pretentie hebben mogen ze van ons gerust even blijven. Vijfendertig stuks krijg je er hier opgediend en daar mee is deze verzamelaar een ideale kennismaker voor diegenen die de band nog niet kennen. Als je tips wil voor je iPod, dan kun je met een gerust de volgende nummers erop zwieren: ‘Blackout (Waiting To Happen)’, ‘Satisfy Me’, ‘, ‘I’m A Stray’, ‘She’s A Heater’. Of een van de andere dertig nummers. The
Groundhogs zijn een bluesrockband uit de jaren 1960, genoemd naar een nummer van Mr. Blues himself, John Lee Hooker, toen ze als zijn backing band fungeerden tijdens zijn 1964 UK tour. ‘Groundhog Blues’ heet die song. Ook de Rolling Stones vroegen hen als voorprogramma van hun 1971 UK tour want hun live-reputatie was hen dan al voorop gesneld. Fire Records brengt nu een heruitgave van deze plaat. Een van hun betere als je het ons vraagt, alhoewel wij maar een fractie van hun heel uitgebreide discografie hebben gehoord. Dit is bluesrock met een licht psychedelische twist in de beste traditie van illustere helden als Cream of Jimi Hendrix. Of Blues Addicts, moest iemand die kennen, want daar leunen ze hard tegen aan. De plaat heeft een grote jam feel, met uitwaaierende solo’s, een solide groove en een blik voor- en zijwaarts van het genre. Een heruitgave die er mag zijn.
Ed Kuepper begon The Aints begin jaren 1990 toen hij met een sneer de deur achter zich toe trok bij The Saints. Het was heel lang wachten op een nieuwe plaat van de band maar nu viel deze plots op de deurmat. Daarop put Kuepper uit het punkverleden van The Saints. Wat niet verwonderlijk mag heten aangezien hij in de begeleidende perstekst zelf verklaard dat het materiaal voor deze plaat vooral uit zijn eerste muzikale schoenen is geschud en de periode beslaat van waar hij droomt over het beginnen van een band tot de eerste split van The Saints in 1978. Denk bij punk nu vooral niet aan briesende uptempo punk met het schuim in de mondhoeken. The Saints waren dat allerminst en The Aints schaven daar nog bijna alle hoeken van af. Opener ‘Red Aces’ klinkt als King Khan bij zinnen. Wij hebben het liever wat zotjes. Blazers zijn dus goed vertegenwoordigd om deze plaat. Witte soul met een deftig bijgesneden garagerockrandje, quoi. Dat loopt allemaal lekker door tot het gaatje en dat klinkt allemaal niet slecht maar het loopt ook allemaal direct lekker van je af. Het blijft niet plakken. Ja, het zijn songs met uitgekiende arrangementen, maar de catalogus van iedere reisoperator is dat ook, daarom vinden wij dat nog niet spannend.