Het Belgische Joy Wellboy viel vorig jaar voor de eerste keer op op de BPitch-verzamelaar Where The Wind Blows. Het klonk als een verrassing. Niet alleen omdat een Belgische band op het sublieme Berlijnse label geboekt staat, maar omwille van de duistere elektro-pop dat het duo liet horen op Movement Song. Een debuutplaat bleef niet veel langer uit. De moeilijke titel Yorokobis Mantra struikelt vaker over je tong dan je mening over de plaat doet. Het lijkt dat Joy Wellboy iets te snel zijn exportwaarde heeft willen incasseren. De gluiperige elektro-pop die zo mooi op Movement Song werd geëtaleerd bezwijkt onder de omstaande lolitadeuntjes en kinderlijke stemmetjes die Joy Adegoke uit haar keel schudt. Er schuilt wat liefde en romantiek in de deuntjes maar ook verveling en gebrek aan boeiende inspiratie. Ook Wim Janssens, die al het knoppenwerk voor zijn rekening neemt, riskeert niet veel. Terwijl een label als BPitch best wat durf en pit kan gebruiken op dit moment. Joy Wellboy bewijst oor te hebben voor goede melodieën die gek genoeg net het meest tot hun recht komen wanneer alles wat meer verwrongen klinkt. Disconnected klinkt veel spannender dan bijvoorbeeld Mickey Remedy. Maar wanneer Adegoke haar pruillip optrekt en heupzwiegend denkt je te verleiden, heb je de neiging hard weg te lopen. My Heart Ran Away zingt ze. Niet alleen haar hart dus.