t Is donker. Of zo lijkt het toch op alweer een druilerige zomerdag. Het ideale weer om de eerste worp van Aurvandil eens rustig te beluisteren. Aurvandil is het eenmansproject van een kerel uit het Franse Rouen die al vijf jaar diverse demos en split-eps volspeelde, maar nu pas de tijd rijp achtte om een volwaardig eigen album op te nemen. Het duurde dus even en dat is eraan te horen. De atmosfeer is donker en duister, zwarter dan ‘s mans kleren en het tempo gaat van atmosferisch tot schelle snelle black metal, maar dat had u natuurlijk al geraden. Neen, dit is geen vrolijke artiest, wel een die met overtuiging black metal met een snuif viking metal maakt en daarbij slechts één ding vergeet: origineel uit de hoek te komen. Veel synthesizer, veel ambientstukjes tussendoor en nummers die nooit echt verrassen maar gewoon blijven doorbeuken of -zweven. Een stem die diep in de mix zit verscholen, een productie van niets. Gevaarlijk klinkt deze plaat op geen enkel moment, integendeel, we vinden het allemaal heel braaf, mooi als achtergrond bij een kudde jengelende kinderen en een of andere fietsronde zonder geluid op tv. Nochtans doet Aurvandil zijn best om middels veel akoestische gitaren een huiveringwekkende sfeer op te roepen die enigszins zou passen bij de donkere cover die wat doet denken aan een eenzame tovenaar uit ‘Lord Of The Rings’ die een bergwandeling maakt om de toekomst van de mensheid te overpeinzen en te concluderen dat die mensheid de pot op kan.