Witruimte

Het jonge Gentse noise-duo Bert Minnaert (zie ook Kapitan Korsakov, The K) en Kasper Van Esbroeck laat géén ruimte voor wit. Of voor stilte. Of het moet witte ruis zijn na hun fysiek verschroeiende concerten. ‘White Light From The Mouth Of Infinity’, zoals Swans die toestand destijds treffend benoemden. Onmens wordt niet voor niets in een adem genoemd met Raketkanon, die andere podiumbestormers. Stilte en ruimte in de vorm van tinnitus misschien. ‘Witruimte’ is de opvolger van ‘Misdracht’ – ze blijven coole titels naar onze kop gooien – en opnieuw bouwen ze een licht ontvlambare molotovcocktail van harde industriële elektronica, gegeselde gitaren en getormenteerde vocalen. Noise is het vehikel, maar niet het doel. Onmens maakt in de eerste plaats songs. Goeie songs overigens, die aandachtig doen luisteren. Melodie is geen taboe. Zelf citeren ze onder meer Pharmakon, Front 242, La Muerte, Consumer Electronics en new beat als belangrijke invloeden, maar daar mogen en kunnen gerust ook Foetus, Atari Teenage Riot, Executive Slacks, Big Black of The Jesus Lizard bij worden gepleurd. De drummachine is de dictator die het tweetal voortjakkert, maar denk daarbij niet aan starre jaren 1980-rimtes. Het is stukken inventiever, avontuurlijker en moderner terwijl het tegelijkertijd net zo kaal, sinister en solide is als destijds. Heerlijk muilpeer, deze ‘Witruimte’!

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
Onmens_Witruimte
geplaatst:
vr 14 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!