Met zijn eerste album ‘Keep Warm… With The Warm Digits’ (zie GC #105) leverden Andrew Hodson en Steve Jefferis al de blauwdruk af waar ze intussen al een paar jaar op teren: consequent heen en weer slingeren tussen krautrock en synthpop, psychedelische waas en mechanische drive. Dat zorgt ervoor dat ze regelmatig kunnen functioneren als een soort van ontbrekende schakel tussen mainstream pop en iets gewaagder spul, tussen hitparadevulling en Holy Fuck, Field Music, Fuck Buttons en de grote krautnamen (u kent ze intussen wel). Op derde langspeler ‘Wireless World’ wordt sterker dan ooit naar zomerse pop gelonkt, met melodielijnen die voortdurend naar de foute kant dreigen over te slaan, wat behendig lukt in opener ‘Two To Four Degrees’, maar grandioos ontspoort in cheesy afsluiter ‘Swallow The City’. De band is doorgaans op z’n best als de vaart erin gehouden wordt, wanneer de energie op peil blijft en de jachtigheid het suikergehalte op aanvaardbaar peil houdt. Het titelnummer is zo een veelkleurige kauwgombal van een song uit het Donna Summer/Giorgio Moroder-laatje, terwijl ‘End Times’, met zang van Peter Brewin (Field Music), een regelrechte floor filler is. Ook het bombastische, gejaagde ‘Growth Of Raindrops’ met Sarah Cracknell (Saint Etienne) en ‘Victims Of Geology’ vliegen zo voorbij. Of dat ook geldt voor een handvol andere nummers en na -tig speelbeurten is nog maar de vraag, want de afstand tussen ‘kosmisch’ en ‘kitsch’ is soms zo dun als het velletje dat los geschuurd wordt door opzichtig te flirten met sacharinedisco en gewichtloze dance-pop, een indruk van ondraaglijke lichtheid waar de paar korte stukjes vulling die rondgestrooid zijn doorheen het album enkel toe bijdragen.
