The Icarus Line uit Los Angeles maakte er een punt van om een zwerversbestaan te leiden. De bandleden leefden bij vrienden of logeerden in goedkope, vervallen hotels en probeerden te overleven van een minimale platenverkoop en sporadische optredens. En toen verdween de band van de planeet, tot nu. Meer dan ooit is Wildlife een plaat van spilfiguur Joe Cardamone, in zover zelfs dat de plaat oorspronkelijk Joe Cardamone versus the Icarus Line zou noemen. Cardamone werkte twee jaar aan de songs die de band tot zijn rock-n-rollessentie herleiden. Al is het dat met een zweem glamour erbij, denk Roxy Music, en een stevige portie Brits aandoende arrogantie, waarbij we aan de ook muzikale voorbeelden The Jesus And Mary Chain denken. En zijn de songs dan wel goed? Ja, eigenlijk wel, al overdonderen ze nergens en overtuigen ze evenmin helemaal, omdat ze enigszins onaf klinken, op openingssong King Baby na dan. Misschien komt dat vooral omdat Cardamone geen inbreng duldt van zijn bandleden en Wildlife te herleiden is tot een soloplaat van een bezeten man die met de wereld en zijn omgeving geen raad weet en dan maar aan het zwerven slaat. Geen rustig familieleven voor deze getormenteerde ziel, wel een getormenteerde plaat waarvan hij zelf nauwelijks tevreden zal zijn, als hij dat ooit over iets al is. En toch dringt de plaat zich tussen vele andere toch telkens weer op, omdat we willen weten wat er achter de verpakking schuilgaat, wat de man bezield om zo rusteloos te zijn en te blijven. Misschien kunnen we wel iets van hem leren, als de buren met hun stomme radio ons denkwerk tenminste niet dwarsbomen.