Grillig en onvoorspelbaar: dat is het minste wat je kan zeggen van het muzikale parcours van deze van talent druipende band. Meesters ook in het telkens weer op het verkeerde been zetten van hun oude en nieuwe fans. Debuut Until Your Heart Stops uit 1998 zocht het bij brutale metalcore. Op de Creative Eclipses-ep en Jupiter werd gaandeweg het vat psychedelica opengetrokken en in 2003 verrasten ze vriend en vijand met de melodieuze rockklassieker Antenna op major RCA. Dave Grohl uitte zich vrijwel meteen als grote fan en nodigde Cave In om met Foo Fighters door Europa te toeren. Dat deden ze nog eens vlot over met Muse en ook Lollapalooza en Pukkelpop mochten ze dat jaar op hun curriculum vitae schrijven. Maar toen was al duidelijk dat het binnen de band niet lekker zat. Dat jaar op Pukkelpop joegen ze bijvoorbeeld iedereen weg van de mainstage met een compromisloze set metal. Er volgde nog een album in 2005 (Perfect Pitch Black), maar kort daarop implodeerde de band. Het eerste teken van nieuw leven was een ep, Planets Of Old, in 2009 en die krijgt nu een vervolg met een album waarop de stilistische schizofrenie van Cave In alweer in de verf wordt gezet. De titeltrack trapt het album woest in gang, maar het derde nummer grijpt met een poppy geluid dat het midden houdt tussen Torche en Radiohead terug naar de periode van Antenna. Ook Vicious Circles en Centered zijn een terugkeer naar de furieuze begindagen, maar dan nemen beklijvende melodieën de boel geleidelijk over. In Heartbreaks, Earthquakes huppelt de geest van The Beatles rond en Reanimation komt dicht in de buurt van een akoestische ballade. Nog schizofener wordt het in Iron Decibels waarin Cave In zich waagt aan een rondje Danzig meets The Cult. Gedurfd, onnavolgbaar en warm aanbevolen allemaal, alleen blijft de vraag of ze zich hiermee niet definitief in de voet hebben geschoten.