De composities op ‘White On White’ zijn extreem ‘minimal music’. De drie lange stukken – respectievelijk ruim 45, 7 en 27 minuten lang – zijn alle gebaseerd op hetzelfde principe: drie gelijke, ouderwetse synthesizers spelen tegelijkertijd langdurige tonen. De Australische componist en kunstenaar Julian Day gebruikt eenvoudige algoritmes die zorgen voor geleidelijke verschuivingen in de drones. Er zijn minimale veranderingen in toonhoogte en in tempo van de vibraties in de tonen; door de ongelijke beweging treedt er een fase-effect op en lijkt er soms zelfs een ritme te ontstaan. Al moet ik zeggen dat het soms moeilijk is te beoordelen wat er werkelijk gebeurt en wat ik meen te horen. Dat is ook precies wat Day met zijn project An Infinity Room (AIR) nastreeft bij optredens: een sterke psychoakoestische ervaring voor de luisteraar. De steeds verschuivende drones moeten zorgen voor verandering van de luchtstromen in de ruimte, die de aanwezige luisteraars kunnen waarnemen. ‘Live’ hebben drie afzonderlijke apparaten, invloed op de lucht in een ruimte; de vraag is of bij beluistering van de cassette of de digitale download – de vormen waarin ‘White On White’ verkrijgbaar is – die werking overeind blijft. Wat in elk geval blijft is het vervreemdende effect dat de microtonale variaties hebben op de waarneming. Overigens, in het kortere ‘Rhetoric’ gebruikt Day aanvullend stukjes toonladder en dat werkt haast te nadrukkelijk, wat mij betreft. Bijna tachtig minuten dit minimalisme: saai? Nee, fascinerend en haast rustgevend in de opheffing van tijd.