What You Hear (Is What You Hear)

Aan dure woorden en conceptuele referenties is er geen gebrek op het nieuwe, in alle mogelijke formaten verkrijgbare, dubbelalbum van Thomas Brinkmann. Zijn repetitieve geluidspatronen met kleurtitels als ‘Kadmiumgelb’ of ‘Oxidrot’ moeten onze banale concepten en vooroordelen over muziekbeschrijving en ritme uitwissen. Dat is allemaal heel interessant, maar net als bij de minimale techno waar Brinkmann voor bekend staat, lijkt zijn nieuw ritmeconcept verdacht veel op een goeie ouwe loop. Dat dit album opgedragen wordt aan de in 2013 overleden Poolse electro-akoestische componist en noisemaker Zbigniew Karkowski is een interessantere indicatie. Brinkmann vertrekt hier immers niet van beats (of geïsoleerde geluiden die voor een beat kunnen doorgaan), maar van klanken die nauwer bij de musique concrète aanleunen. Enkele boventonen en ijlere bronnen lijken dan weer eerder computerkundig genereerd, waardoor ‘Bleiweiss’ ook ambient-kwaliteiten heeft. Brinkmann is natuurlijk lang niet de eerste die door heeft dat elk geluid ritmisch wordt als je het in een loop zet, en dat die loops zichzelf automatisch naar een hoger bewustzijnsniveau tillen als ze lang genoeg herhaald worden. Denken we maar aan de eerste experimenten van pakweg Steve Reich, NON of, waarom niet, Karkowski. Brinkmann voegt een compositorische toets toe door met de volumeknoppen en effecten te spelen, en af en toe eens een sessie te laten sputteren. Samengevat is ‘What You Hear’ een boeiende luisterervaring, en wie niet onder de indruk is van het intellectuele verkoperspraatje, kan zijn bewustzijn ook visueel verhogen dankzij de kleurkaarthoes van Stephen O’Malley.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
Thomas_Brinkmann_What_You_Hear_Is_W
geplaatst:
za 15 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!