De Amerikaanse Valerie Martino, a.k.a. als Unicorn Hard-On, benadert techno op dezelfde manier als bijvoorbeeld Container, FRAK en Pete Swanson. Niet dat ze uitgesproken lawaaiige noise techno maakt, maar net als die artiesten past ze ideeën, geluiden en instrumenten uit het genre toe, zonder zich aan de bijbehorende conventies te houden. Nummers lijken soms niet uit het intro te komen, op andere mist de kick drum juist daar waar de gemiddelde producer hem er in zou gooien. Daardoor is Martinos muziek dan ook eigenlijk niet echt in de sub-genres te plaatsen waar ze zich op basis van het geluid thuis zouden voelen wat de muziek natuurlijk al bijna per definitie leuk maakt (misschien kunnen we een vergaarbak outsider techno beginnen). Eerdere releases waren soms een beetje flauw door het gebruik van opgepitchte stemmetjes, maar op Weird Universe zijn die gelukkig achterwege gebleven, terwijl het enthousiasme nog steeds volop aanwezig is. Op de opener gaan meteen alle registers open: ravey baslijn, gierende acidgeluiden, vette hand claps maar de 4/4-kick blijft juist achterwege, waardoor de muziek tussen de dansvloer en de huiskamer blijft hangen. Ook op het tweede nummer wordt alles lekker dichtgesmeerd, maar op de middelste twee nummers laat Martino zien dat ze ook mooie spacey nummers kan maken, een soort Rene Hell-met-beats. De afsluiter is een acht minuten durende acid-banger, gelijke delen Pete Swanson-lawaai en een op hol geslagen Space Invaders-game. Wat kan daar nou mis mee zijn?