De Canadezen van A Perfect Murder zijn aan hun vierde album toe en evolueren nog een stapje verder weg van hun initiële metalcore. Voorganger Strength Through Vengeance liet al duidelijk de koerswijziging richting thrash en klassieke heavy metal horen. Op die plaat werd ruim plaats gemaakt voor vette solos en dit is op hun nieuwe plaat niet anders. Meer zelfs, solos domineren stilaan de sound en de typische kenmerken van de metalcore worden alsmaar meer naar de achtergrond geduwd. Testament, Pantera en vroege Metallica zijn de referentiepunten geworden, samen met de groovy metal van Crowbar en Down. Deze keuze geeft de band stilaan een eigen gezicht. Gimmicks heeft deze band niet nodig. Er wordt geopteerd voor intens musiceren met heavy riffs, riffs die jammer genoeg niet steeds even origineel zijn. Het kwartet ramt er in tracks als Sadist en Rapture heerlijk op los, maar voegt dan wel een onnozele ballad (Fortunate Son) in die doet denken aan Foo Fighters. Het nummer staat net voor de machtige afsluiter Legion Of Doom, een loodzwaar nummer dat beter voor die ballad was gezet. Konden we die meteen negeren.