Mooi uitgevoerde heruitgave op dubbel vinyl van Michel Banabila’s eerste ‘VoizNoiz’ album, oorspronkelijk uit 1999. Zoals de titel al suggereert, staat de stem centraal –zij het niet als zang, maar als bron van een eindeloze verzameling korte samples, waarmee Banabila speelt alsof ze losse noten op een keyboard zijn. De samples zijn te kort om te herkennen en lijken overal en nergens vandaan te komen –commercials, popmuziek, een souk, de lokale supermarkt. Het geheel wordt bij elkaar gehouden door laidback ritmes, die soms een beetje een hiphop-feel hebben. Afgezien daarvan staat ‘VoizNoiz’ zo goed als los van andere stromingen, zoals wel meer van Banabila’s werk.
Dat maakt het ook meteen tijdloos; er is weinig waar uit blijkt dat de muziek al bijna twintig jaar oud is. Als we er een vergelijking aan zouden moeten hangen, zou het iets zijn als ‘een J Dilla-remix van een nummer van John Oswald waarop hij Eno & Byrne plundert’. Naast de twintig tracks van het origineel, staat op kant d een nieuwe remix door Banabila en Oene van Geel, met wie hij wel vaker samen werkt. Ze nemen de tijd om dezelfde thema’s en ritmes op te rekken tot een soundcape van een kwartier, waarin stemmen en beats af en aan waaien, als backdrop voor Van Geels kraakdoos en viool, die hij afwisselend stemmig en experimenteel laat klinken. ‘VoizNoiz’ is eigenzinnig, slim en groovy. Als een wandeling door de stad op de eerste mooie dag van de lente, als iedereen vrolijk en een beetje gek is.