‘Virtuous.scr’ is een conceptplaat over artificiële intelligentie. De Canadese producer Tristan Douglas, de man achter Antwood (voorheen Margaret Antwood) onderzoekt middels zijn muziek de relatie tussen AI en ethiek, en hoe dicht een AI kan naderen tot menselijke intelligentie. Over de praktische uitvoer vertelde Douglas in een interview met FACT dat hij menselijke sentimenten op had gesplitst in de samenstellende delen, om die vervolgens weer tot een geheel te smeden aan de hand AI-algoritmen, om op die manier menselijk gevoel te benaderen. Het resultaat is muziek die tegelijk hyper-glossy en gekunsteld is. Nummers komen nooit echt op gang, want voordat er een voor de IDM- of elektronica-liefhebber herkenbare ontwikkeling op gang kan komen, nemen ze een drastische wending, of vallen ze bijna helemaal stil. Inderdaad zijn er bits van thema’s en akkoordenschema’s herkenbaar, en is het gevoel in de muziek ondiep en gemakkelijk. Het voelt alsof het de bedoeling is dat het fake voelt. Stilistisch refereert Douglas aan EDM, trap, IDM en een soort oververzadigde, hyperkinetische muziek die ik vooral met Japan associeer. Hoewel Antwood misschien iets technologischer is in zijn aanpak, past hij met deze plaat problemeloos tussen acts als Lotic, M.E.S.H., Visionist en Amnesia Scanner. In de esthetiek is er een begrip dat ‘uncanny valley’ heet (tevens de titel van een van de nummers op deze plaat): de theorie dat wanneer een robot heel erg op een mens lijkt, maar net niet helemaal, dat bij mensen een onwillekeurige reactie van afkeer veroorzaakt. Afkeer voel ik misschien niet, maar bij dit soort platen bekruipt me wel vaak het gevoel dat ik naar een imitatie van iets echts zit te luisteren.
