Varmints

Popmuzikanten die zich op latere leeftijd wagen aan klassieke muziek hebben we meer dan ons lief is, maar een hedendaagse componist die op achtendertigjarige leeftijd een debuutalbum uitbrengt met maximalistische popmuziek weet onze oren zeker te spitsen. De plaat in kwestie is een van de kleurrijkste en meest fantasierijke popalbums die we in jaren hoorden. In tracks als de gedurfde opener ‘Nautilus’ en ‘R-Type’ lijkt Meredith te proberen om Philip Glass‘ militante, hardcore jaren 1970-werk samen te vatten in popsong-format, terwijl stukken als ‘The Vapours’ en ‘Shill’ invloeden verraden uit hair metal en 8-bit-computermuziek. Het was dan ook vooral het volume dat haar aansprak in popmuziek, en Meredith gaat in de meeste stukken voluit, met een druk en groots geluid waarin alles hard en trefzeker aankomt. Dat ze ook een groot talent heeft voor catchy popmelodiën helpt zeker, zozeer dat het moeilijk is niet hard mee te zingen de tweede keer dat ze dat ‘yeah, yeah, yeah’-refrein inzet in ‘Taken’. Maar behalve lomp, hard en onwaarschijnlijk vrolijk is de plaat ook bijzonder slim en verraderlijk gecomponeerd, vol spannende ritmewisselingen, onverwachte breaks en subtiel verschuivende harmoniën. Pop in de lijn van Battles en Brian Eno, dus, die zowel het brein als het lichaam in een bijna onhoudbare euforie brengt.

tekst:
Benjamin van Vliet
beeld:
Anna_Meredith_Varmints
geplaatst:
ma 29 okt 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!