Uit Birmingham komt het absolute wondermiddel voor de niet te stuiten agressie die zich in ons lijf heeft opgestapeld na enkele aanvaringen met een debiele schoolbuschauffeur. Onze aan de kant van de weg geparkeerde bakfiets is blijkbaar als een rode lap op een dolle stier en een obstakel waaraan de chauffeur niet kan weerstaan om ons elke keer opnieuw te provoceren, uit te dagen of gewoon lastig te vallen. Uiteraard probeert de man te verbergen dat hij eigenlijk niet geschikt is voor het leerlingenvervoer, zoals velen in zijn soort die ondanks een bus vol kinderen toch het liefst de kamikazepiloot uit hangen. Mick Irrumator Kenney en Dave V.I.T.R.I.O.L. zorgen met hun nieuwe naargeestige schijf voor enige verlichting in onze van woedende overlopende kop. De band werd in 1998 opgericht met als enige doel de soundtrack voor Armageddon te maken. Het kwaad, het slechte in elk levend wezen of creatuur, haat en geweld vormen de hoekstenen voor het lawaai dat Anaal Nathrakh produceert. Meermaals klinkt het duo daarbij als een necro of black metalversie van Godflesh in overdrive en het werkt, ook nog na zeven platen. Vooral de drie eerste nummers van de plaat imponeren. Pulvis Et Umbra Sumus, In Coelo Quies, Tout Finis Ici Bas en Todos Somos Humanos blazen onze kop tot redelijkheid en dat is net wat we van deze Engelsen verwachten. De productie is ijzersterk, misschien iets te braaf voor genreadepten maar de stem van Dave (Hunt) komt des te beter tot zijn duivelse recht. Diens teksten zijn misschien wel nog extremer dan voorheen, terwijl de inmiddels in de VS wonende Kenney net te veel metalcore hoorde om de hele plaat door kwaliteit zoals het openingstrio te leveren. Toch is dit geen zwaktebod van deze donkerzwarte veteranen. Ze hebben ons in het verleden dermate verwend dat we bij Vanitas zowaar van hun popplaat zouden durven gewagen. Met een korreltje zout te nemen, dat is vanzelfsprekend.