De heren van Saint Vitus zijn zowat de grondleggers van de Amerikaanse doom, samen met The Obsessed en Trouble. Het hoogtepunt van de band kwam er met het toetreden van Scott Whino Weinrich in 1986 en na enkele albums werd dit magnum opus afgeleverd. Rauwe, pure en primitieve doommetal met zware Sabbathtouch staat op deze plaat, die het doomlijflied I Bleed Black bevat naast de veel gecoverde klassieker Angry Man. Behalve het opnieuw verkrijgbar maken van de plaat heeft men er als bonus het allereerste concert van Wino met Vitus, daterend uit 1986, als mpeg aan toegevoegd. Het is een leuke hernieuwde kennismaking en een stukje onontbeerlijke geschiedenis voor elke liefhebber van logge depressie-innoverende muziek. Dat Wino recentelijk aan populariteit wint, bewijst niet alleen zijn bijdrage aan Probot. Ook Shepherd en The Hidden Hand maken gretig gebruik van zijn vocale kwaliteiten. Shepherd debuteerde in 2003 met het felgesmaakte doomalbum Lamnents maar gooide zijn koers voor deze tweede, en meteen laatste want ze geven er de brui aan, plaat volledig om. Minder sludge en veel meer rock, een stuk sneller ook. De leidraad is de mythologische betekenis van de zeven dagen van de week in het christendom, wat meteen de titels oplevert voor zeven tracks. Het achtste nummer heet dan toepasselijk Doomsday natuurlijk, want vrolijke kerels zijn deze Duitsers nooit geweest. Deze afsluitende track klinkt als een duivelse bezwering, een Sunn O))) waardig. Denk aan een kruising van Blue Cheer met Grief, veel seventiesrock dus in een hedendaags jurkje. Behalve voor Wino is er ook een gastrol weggelegd voor de doemjazzers van Bohren Und Der Club Of Gore. Led Zeppelin in een uiterst depressieve en kwaadaardige bui, dat levert ongetwijfeld een goeie Shepherd op. Het schitterende artwork krijgen we er extra bovenop. The Hidden Hand is een nieuw project rond Wino zelve. Behalve hemzelf op zang en gitaar is er ook Dave Hennessy (Ostinato) op drums en Bruce Falkinberg (produceerde onder meer Shepherd) die vooral de bas speelt, maar tevens zo nu en dan de zang voor zijn rekening neemt en het gros van de nummers samen met Wino neerpende. De drie heren houden duidelijk van retrorock zoals Atomic Rooster en dat andere Wino-vehikel, Spirit Caravan, die maken, en net daar wringt het schoentje. Het rockt allemaal een beetje te gezapig om boeiend te blijven, de plaat draait zijn rondjes maar de slaapdemoontjes in onze kop eveneens.
