In slechts enkele jaren tijd heeft Nicolas Bernier naam gemaakt binnen de elektroakoestische muziek. Zijn debuut Les Arbres (2008) heeft hem een eervolle vermelding bij de Prix Ars Electronica opgeleverd en werd van alle kanten ook door Gonzo (circus) geprezen. Bernier was niet helemaal nieuw in het veld, maar tot dan werkte hij vooral binnen samenwerkingen en performances. Wat hij sindsdien als eigen werk heeft gepresenteerd, is consequent van hoog niveau en tegelijk heel uiteenlopend. usure.paysage, eerder verschenen als lp en nu als cd met een extra track, laat hem van weer een andere kant horen. De cd opent met korte, plotse uitbarstingen van geluid: harde slagen, metalig gekras, een roepende stem, gesis, geluiden alsof een oude machine zijn laatste bewegingen maakt. Verderop klinken storing en radiogeluiden. Verre, verre drones leiden vloeiend naar de volgende track, ‘Les Chambres de l’ atelier’. Ook daar wordt de (bijna) stilte regelmatig onderbroken door een ratelen of een ruisen, door herhaalde geluiden alsof een apparaat zijn ding doet. Zo zijn alle vijf tracks opgebouwd uit gefragmenteerde en sterk contrasterende sequenties. Uitbarstingen van schrapende en slaande metalige klanken of krakend vallend glas breken de stiltes, die in een verte gevuld blijken met getinkel, geknisper, autogeluiden en vrouwengezang. De geluiden zijn soms elektronisch, soms akoestisch en soms is het onderscheid moeilijk te maken. Maar het gaat niet om wat het is, wat de feitelijke bron van het geluid is. Het gaat alleen om de intrinsieke waarde van de klanken, waarmee Bernier fascinerende, meeslepende abstracte composities monteert.