Een dubbelcd openen met luid gesnurk lijkt niet zo’n beste uitnodiging. Maar bij Francisco López weet je nooit of een geluid een pure field recording, een zwaar gemanipuleerd geluid, of een anderszins gecreëerd geluid is. Untitled (2009) staat er weer vol mee. Verrassend aan deze dubbelaar is de relatief korte duur van de stukken, want López neemt meestal juist ruim de tijd. De stukken variëren van twee tot slechts twintig minuten. Daarbij is er een behoorlijke variatie in de composities, waardoor je het geheel bijna als een aardige compilatie kan horen. De opener met snurkgeluid dus omvat ook gefluit van vogels, loopgeluiden en verschillende soorten ruis die een industriële sfeer schetsen. Een verrassend verhalende soundscape, maar waarschijnlijk het zwakste stuk van de dubbelcd. Gelukkig herpakt de Spaanse klankkunstenaar zich. Neem Untitled #233, waarin hij weliswaar ook gebruik maakt van herkenbare of in elk geval herkenbaar lijkende geluiden, maar dat toch een tamelijk abstract klanklandschap is. Juist dat je de compositie op twee manieren kan beluisteren, maakt haar spannend. Ook Untitled #240 suggereert herkenbare geluiden (van menselijke bedrijvigheid), maar het blijft bij suggestie. Een hoogtepunt is het twintig minuten lange Untitled #232, een stevig stuk dat moeilijk te plaatsen vervormde klanken combineert met (schijnbare) natuurgeluiden. Het geluid van vogels, regen en onweer raakt gaandeweg vervormd en valt plotseling weg, slechts een paar geluiden achterlatend. Die strategie wordt meermaals in het stuk toegepast, en ook in andere composities op cd twee. Als deze techniek abrupte contrasten tussen een vol en bijna geen geluid leidend is op de tweede schijf, dan kun je zeggen dat op de eerste cd vooral lang aanhoudende, over elkaar schuivende en afwisselende tonen overheersen. Untitled (2009) is misschien niet het beste werk van López, maar wel een fraai afwisselend palet met een aantal prachtcomposities.
