Soms lijkt het alsof de Spaanse elektronicaspecialist Francisco López de afgelopen twintig jaar aan de lopende band muziek produceert. Vijf (of meer) complete uitgaven per jaar zijn geen uitzondering. Meer moeite heeft hij met het verzinnen van titels. Vandaar dat hij zo vaak teruggrijpt naar het voorspelbare untitled met een nummer erachter. Zo ook zijn nieuwste opus, Untitled #164, uitgebracht door het Nederlandse Unsounds.
Zijn titels mogen dan voorspelbaar zijn, zijn muziek is dat allerminst. López grossiert in klankschappen waarin hij de luisteraar meeneemt op reis langs even indrukwekkende als onopvallende proeven van klankbouwsels. Zo ook op Untitled #164, waarin de Spanjaard opnamen (eigen en die van anderen) gebruikt die twee jaar geleden gemaakt werden in Brussel in het kader van het door hem geïnitieerde project Brussels sonic matter.
Het is een zich langzaam ontwikkelend werk van industriële proporties, waarin gaandeweg meer gebeurt. De luisteraar wordt meegesleept langs kleine klankuitbarstingen om aan het eind de volle lading over zich heen te krijgen. Wie de stad Brussel probeert te herkennen in deze soundscape, komt bedrogen uit. López geluidsmateriaal lijkt eerder te bestaan uit opnamen van lege ruimtes, ondergronds en onbewoond. De gebruikte klanken zijn onaards, groezelig (net als het cd-doosje), spookachtig zelfs. In dit opzicht is Untitled #164 te vergelijken met eerdere werken als La Selva (uit 1997) en vooral Buildings (New York) (uit 2001).
Krachtig en imposant is Untitled #164 zeker. In hoeverre het ook op kan tegen onbetwiste meesterwerken als La Selva en Buildings (New York), zal de toekomst leren.
