Het is al lang geen nieuwigheid meer, een duo dat de pannen van het dak rockt. The White Stripes hebben de standaard uitgezet en er grote successen mee geboekt. En uiteraard zijn er dan hopen bandjes die in hun voetsporen treden. Zo ook The Pack a.d. uit Vancouver. Unpersons is hun vierde plaat in even veel jaar. Drumster Maya Miller en zangeres/gitariste Becky Black houden het bij bekend terrein, voor hen dan toch. Al is dit misschien wel wat The Pack a.d. onderscheidt van al die andere duos: het zijn beiden vrouwen. Blues, garage en punk gaan hand in hand, de songs zijn tot op het bot afgekloven en toch zijn ze erg verslavend. Dat komt voornamelijk door de aanstekelijke riffs en de stem van Becky. Soms klinkt ze als Siouxie om even later net zo zeurderig te klinken als Alison VV Mosshart van The Kills of als Chrissie Hynde van The Pretenders (Pieces). En door de loepzuivere productie van Jim Diamond, die eerder werkte met onder meer The White Stripes en The Dirtbombs. Maar uiteindelijk zijn het de liedjes zelf die het moeten doen en daar hebben de dames duidelijk verstand van. Opener Sirens zet zich meteen vast, Positronic is quasi geniaal in zijn eenvoud, Cardinal Rule is ingehouden pracht. Dertien staan er op de plaat, en al zijn ze niet allemaal even sterk, ze zijn allen goed. Alleen zitten er een paar uitschieters bij die ervoor zullen zorgen dat deze band al snel aan bekendheid zal winnen. En ongetwijfeld elke van storm gevrijwaarde weide deze zomer in vuur en vlam zal zetten. The Pack a.d. heeft zich zowaar ontworsteld aan het White Stripes-stigma, en dat siert hen.