Op Triola staan twee werken uit de jaren 1970 van componist Ivo Malec. Het ene is het driedelige Triola Ou Symphonie Pour Moi-Même, het ander het stuk Bizarra. De plaat is onderdeel van de serie Recollection GRM van Editions Mego. Dat wil dus zeggen dat Malec in de nalatenschap staat van Pierre Schaeffer en de musique concrète. Hij heeft dan ook altijd veel contact gehad met de Groupe de Recherches Musicales, bolwerk van de Franse akousmatische muziek.
Voor het ruim een half uur durende stuk Triola is Malec de studio ingedoken en heeft enkel elektronisch gegenereerd materiaal gebruikt. De nadruk ligt op klank of geluid als muzikaal materiaal. In plaats van toonsoorten en melodische themas is de muziek opgebouwd volgens principes die te maken hebben met onder andere de dichtheid, textuur en beweeglijkheid van klank. Het kortere Bizarra, een minuut of zeven, klinkt als een experiment en voorloper van Triola. Malec manipuleert geluiden door de tape uit te rekken en los te laten. Het resultaat is wonderlijk als je beseft dat er geen digitale techniek aan te pas komt.
Typisch aan de akousmatische school van componisten is dat de muziek altijd vrij gedateerd klinkt. Al luisterend doemen de bakbeesten van donkerbruin hout vol met potmeters, schuifjes en kabels op uit de muziek. Daar is niks mee, maar het heeft wel een bepaalde charme waar je van moet houden.