Trialogue

Als je in deze wintermaanden last hebt van kille huiver, kan het geen kwaad om je oren te warmen aan ‘Trialogue’ van het trio Wesseltoft Schwarz Berglund. De Noorse pianist Bugge Wesseltoft en de Zweedse bassist Dan Berglund, beiden uit het melodische Scandinavische jazzcircuit hebben hun krachten gebundeld met die van de Duitse deejay en drummer Henrik Schwarz. De muziek heeft een comfortabele wolligheid, die je onmiddellijk associeert met een dikke trui, en dito sjaal en muts. De bas en de piano geven je het gevoel in een cocon te zitten. Niets kan je deren. De onverschillige buitenwereld kan je niet aanraken. Schwarz deelt plaagstootjes uit van tikjes en klikjes, alsof er van alles onder de wol begint te kriebelen. Het verstoort de behaaglijkheid, maar het houdt je wel wakker en in beweging. Hij zorgt er ook voor dat de muziek zelf niet wegdommelt. Met deze bezetting doet het trio denken aan The Necks, de drie Australiërs die een heel eigen opvatting hebben van improvisatie, en immense spanningsbogen aanleggen in hun minimalistische spel met nauwelijks merkbare verschuivingen. De drie Europeanen zijn wat dat aangaat conventioneler, maar ze zijn balsem op de ziel wanneer ijzige stormen om het huis loeien. Helemaal dik smeren wordt het in ‘Movement Eleven’ en ‘Movement Seventeen’, waarin het trio bijgestaan wordt door vier leden van het Orchestre Philharmonique Du Luxembourg op viool, altviool, cello en bastrombone. Die diepe blazer is een absolute verrijking van het geluid, terwijl de strijkers het klankbeeld verlevendigen. Tegen het eind lijkt de rek er een beetje uit te zijn. Het voorlaatste nummer ‘This Is My Day’ rukt onstuitbaar op naar een onheilige middelmaat, maar de cd wordt in ‘Round Midnight’ op de valreep toch weer vlotgetrokken.

tekst:
René van Peer
beeld:
Wesseltoft_Schwarz_Trialogue
geplaatst:
do 23 apr 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!