Om oververzadiging te vermijden besloot Nick Edwards dit jaar geen platen te maken als Ekoplekz, maar dat weerhoudt hem er niet van om als Ensemble Skalectrik vrolijk door te gaan. In GC#117 besproken we met instemming zijn bijdrage aan Fat Cats Split Series, en ook Trainwrekz, de eerste volwaardige lp onder dit alias, mag er zijn. Edwards houdt zich niet allen wat betreft naam, maar ook qua geluid aan zijn Ekoplekz-moratorium. Analoge elektronica speelt hier een bijrol, als effectapparatuur in de nabewerking; de voornaamste instrumenten zijn twee draaitafels en een stapel niet nader geïdentificeerde, stoffige platen. Turntablism dus, niet als hiphop-stijl, maar in lijn met het werk van Philip Jeck. Tegen elkaar in draaiende loops, veel gekraak, en een halve beat bestaande uit de hartslag van een baspuls. Daarbinnen mangelt Edwards er lustig op los met echos, galm en andere effecten. Op het eerste gehoor lijkt het vormeloos, maar Edwards begeleidt zijn draaitafels geduldig van a naar b, waarbij hij experiment en flow precies goed in balans houdt. Overigens mag de werkwijze op Trainwrekz dan anders zijn, het blijft allemaal behoorlijk herkenbaar als een Ekoplekz-productie. Deels zal dat door het gebruik van dezelfde effect-apparatuur komen, maar deels ook omdat de invloed van twee van Edwards grote liefdes nooit ver weg zijn: elektronisch industrieel en vooral dub. Dat laatste uit zich met name in het gebruik van de effecten en een spacey sfeer. Wat betreft het industrial, waar Ekoplekz ons aan oude Cabaret Voltaire deed denken, heeft Ensemble Skalectrik aangenaam gruizige echos van het werk van Maurizio Bianchi uit de tijd van Regel en Mectpyo Bakterium (Edwards nam vorig jaar als hommage het nummer The Bianchi Code op). Uitstekende plaat die het matige album op eMego onder zijn geboortenaam van vorig jaar ver achter zich laat.