Meer dan tien jaar heb ik er over gedaan om het werk van de Amerikaanse minimalistische componist naar waarde te kunnen schatten. Vier jaar heeft het geduurd eer ik een cd volledig kon uitzitten en van de negen concerten die ik van de man zag, heb ik vijf keer voortijdig de zaal verlaten. Ik was niet alleen. Toen ik hem daar ooit over aansprak, was het enige wat hij loste een monkellachje. Niblock heeft een patent op monkellachen en op langgerekte drones. Zesenzeventig jaar is hij ondertussen we delen onze verjaardag, een fait divers dat me op een vreemde manier rustig maakt maar zijn tourschema is nog steeds moordend. Drie jaar na het monumentale Touch Three brengt Phill Niblock nieuw werk uit. Volledig binnen de verwachtingen krijgen we ook nu een collectie van uitgepuurde drones. Size matters. Eigen aan pioniers is de noodzaak om de dingen te verklaren. In de hoesnotas geven Bob Gilmore, Susan Stenger, Nelly Boyd Ensemble, Phill Niblock en Arne Deforche breedvoerig tekst en uitleg bij Touch Strings. De aantrekkingskracht van Niblock zijn werk blijft ook nu, na jaren van luisteren en zoeken, moeilijk te verklaren. Toch blijft deze pionier voor mij persoonlijk nog steeds één van de meest belangrijke en aantrekkelijkste figuren een wegberijder buiten categorie binnen de hedendaagse muziek.