Er is bijna geen andere artiest indenkbaar bij wie ‘groeien’ zo mooi is. De grote stappen vooruit die Klara Lewis neemt sinds ‘Ett’ en ‘Msuic’ zijn jaloersmakend. ‘Too’ herinnert aan niets meer. Het gebricoleer met willekeurig gevonden geluiden op ‘Ett’ waren in vergelijking slechts schetsen. De lijnen worden duidelijker. De sfeer spannender. De techniek veel beter. Klara Lewis schept hermetische en eigenzinnige klanksculpturen, kleine elegieën, die als meditatieve, melancholische klankgedichten inspelen op de verbeelding van de luisteraar. Een gewaagd en uitdagend hoorspel waarbij de songs redelijk kort blijven. Alsof er een tijdslimiet per hoofdstuk wordt opgelegd. Een imaginaire magneetband die de lengte bepaald. Behalve op ‘Beaming’, een zappende geluidscollage van korte rumoerige geluidsfragmenten: stemmen, chaos, white noise die de langste speelduur toebedeeld krijgt. De ritmes blijven vaag en nerveus. De klanken zijn abstract, een samenspel van harde, strenge, industriële elementen en een schijntje optimisme. ‘Too’ is nochtans gitzwarte schoonheid. Net zoals de titeltrack die als schurend metaal op metaal door de plaat tjsirpt. Frank en agressief. Bruut zelfs. Een geluid bijna ondenkbaar, maar iets dat zij al eerder probeerde op ‘Msuic 1’. Bijtend. Net zoals de nummers in elkaar overgaan. Vloekend tegen elkaar. Abrupt invallend. Opvallend. Om dan meteen in hun eigen sfeer te waden. Diep. Afsluiter ‘Us’ verbreekt de roes. Als daar al sprake van kan zijn. Een harde echoënde drum versus heiige gezangen. Een sfeerbreker die de luisterronde abrupt afsluit. Een spelbreker die je op honger zet maar ook duidelijk maakt dat er een einde mag zijn. Een einde aan de klankenwereld van ‘Too’, omdat die te anders verslavend is.