Het West- Afrikaanse land Mali geeft alweer een van zijn muzikale geheimen prijs. Bako Dagnon levert een zoveelste bewijs dat de traditie van de Griots springlevend is en actueel kan zijn. Een griot, dat is bekend, behoort tot een “kaste” van muzikanten en zangers die de traditie bewaken en de oude verhalen overleveren. Bako Dagnon is zo’n vrouwelijke Griot. Ze is in Mali al 35 jaar een begrip, nam er al 5 platen op, en werd -zo wordt beweerd- regelmatig geconsulteerd door wijlen Ali Farka Touré. Maar in tegenstelling tot jongere vrouwelijke griots als Sali Sidibe of Oumou Sangaré krijgt ze pas nu, met haar zesde plaat, toegang tot onze oren. Producer François Bréant nam deze plaat met haar op in Bamako, maar kleurt buiten de lijntjes van de pure Malinese traditie. Hij introduceert westerse fluiten, mondharmoncia en violen en geeft Bako Dagnon een meer eigentijdse, zelfs poppy geluid. Dat kan een kwelling zijn voor puristen, maar Bréant weet handig de val van het melige te vermijden. Daar staan de rijke melodieën en de trefzekere en tegelijk aardse en ruwe stem van Bako Dagnon borg voor. Titati slaat een brug tussen Mali en het Westen.