De Amerikaan Asa Osborne heeft al een lange geschiedenis in de muziek erop zitten. Niet alleen als Zomes, maar vooral als gitarist van Lungfish. In Zweden ontmoette hij de zangeres Hanna Olivegren en de chemie die ze direct voelden heeft geresulteerd in ‘Time Was’. De openingsklanken van Loveful Heights zetten gelijk de toon voor de rest van de plaat: slowcore in de trant van Low. En ondanks dat we in afsluiter Cave Mountain Stream denken dat datzelfde Low een samenwerkingsverband is aangegaan met Beach House, heeft ‘Time Was’ in de tussenliggende nummers voldoende om meer dan alleen maar te boeien. Zomes intrigeert, vermaakt, prikkelt en verbaast. De zwevende Zweedse zang van Olivegren doet weliswaar aan haar landgenoot Karin Dreijer Andersson (The Knife) denken, maar ze geeft een eigenheid aan het geluid van de met zorg in elkaar gezette composities. Ook het aparte instrumentarium dat Osborne bespeelt werkt hier natuurlijk aan mee. We wanen ons in Bazooka Circus, maar dan in een vertraagde Scandinavische variant van het psychedelische spectrum. ‘Silentium’ verwordt tot een ritueel, alsof we ayahuasca tot ons hebben genomen en onze geest boven ons uit wordt gedreven. Dit zet zich voort in ‘Little Lucid Dreamer’, waar we inmiddels compleet los van het lichaam zijn en over de grenzen van wakker/slaap zweven.De wereld waar Zomes ons inzuigt is een blauwwitte versie van Enter The Void -geen neon, maar de kalme kleuren van een geruststellende tussenwereld. De repetitieve gitaaraanslagen met de gruizige distortion worden langzaam één met de geest. ‘Footpaths’, dat een sterke Portishead sound heeft, fungeert meer als een ontwrichtende track, waarin de ervaring hapert in een herhaling waarin men zich bewust wordt van het luisteren. Totdat er een impliciete verandering in de herhaling ontstaat en men zich opeens aan het wandelen waant, onbewust de eigen voetstappen volgend op een route die welbekend doch nieuw tegelijk is. En dat is tegelijk een goede omschrijving van deze plaat.