Three Willow Park: Electronic Music From Inner Space 1961-1971

Raymond Scott is nu vooral bekend van zijn driedelige ‘Soothing Sounds for Baby’s’ uit 1962, maar Scott, geboren in 1908, heeft dan al een succesvolle carrière als jazzmusicus, orkestleider en studiotechnicus achter de rug. Al sinds 1946 experimenteert hij met zelf ontworpen elektronische instrumenten in zijn Manhattan Research-laboratorium. Zijn experimentele platen verkopen nauwelijks, maar als componist van radio- en televisiejingles en -reclames en als ontwerper van geluiden voor onder andere huishoudelijke apparatuur (ringtones avant la lettre), is hij zeer succesvol. Na zijn scheiding van zangeres Dorothy Collins, neemt hij zijn intrek in een loods op industriegebied Three Willow Park en besteedt daar dag en nacht aan het ontwerpen en bouwen van elektronische geluidsapparatuur en het bedenken van toepassingen. Later trouwt hij met zijn receptioniste, Mitzi Curtis. Onder het motto “people should think, machines should play the bongos” probeert hij steeds vernuftigere zelfcomponerende synthesizers te bouwen. Bij alles wat hij in zijn laboratorium uitprobeert, laat hij ook geluidsbanden meelopen en uit de enorme hoeveelheid tapes die dat opgeleverd heeft, hebben Gert-Jan Blom en Irwin Chusid een selectie gemaakt en dat levert twee cd’s en een bijzonder goed gedocumenteerd boekje op. Als historisch document is ‘Three Willow Park’ dan ook zeer geslaagd te noemen, maar om op de achtergrond op te zetten als het bezoek er is, zijn deze geluiden, die meermaals de grenzen van wat nog muziek genoemd kan worden, ter discussie stellen, minder geschikt. Een van de weinige echte liedjes, is ‘Portofino’, een slaapliedje dat zo op ‘Soothing Sounds…’ had kunnen staan. Deze compositie staat centraal op de tegelijk met ‘Three Willow Park’ verschenen cd ‘The Portofino Variations’, waarop artiesten uit allerlei genres, waaronder de nodige Nederlanders, een eigen draai geven aan het stuk. Hippe, maar net iets te makkelijke versies van Arling & Cameron, Aim, IX en Sarcastalites worden afgewisseld met belegen kleinkunstarrangementjes van Lane Steinberg en Eva Auad. Aardig zijn de klassieke orchestraties van Davide Rossi en Rob Geboers, de dromerige popversies van Jacco Gardner en J.B. Meyers. Maar net als voor ‘Three Willow Park’ geldt ook hier: om de hele cd te doorstaan, heb je veel geduld, wilskracht of belangstelling nodig.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
Raymond_Scott_Three_Willow_Park_
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!