This Old Dog

Enkele nagekomen faits divers, grofweg samen te brengen onder de noemer indie. Wie ooit een concert van Mac DeMarco bijwoonde, kan maar moeilijk geloven dat op het podium de artiest staat die op zijn platen speelt: zijn onbesuisde podiumact staat in schril contrast tot het gladde geluid dat hij in de studio produceert. Op This Old Dog ligt het tempo daarbij gemiddeld nog een stuk lager dan op de voorgangers en raakt bijna aan de succesvolle sound van zwoele popfolkzangers als Jack Johnson en John Mayer, met dit verschil dat DeMarco er een sport van maakt om net een klein beetje buiten de lijntjes te kleuren. Zijn zang sleept en zeurt, alsof hij met tegenzin een liedje voor ons zingt. Heel wat tienermeisjes vinden het blijkbaar woest onweerstaanbaar, maar mij gaat het na een paar nummers wel tegenstaan. Op kant B staan verrassend genoeg nog een paar heel aardige nummers, zoals het weemoedige On the Level dat aan Toro Y Moi doet denken. Of het lang uitgesponnen, Yo La Tengo-achtige Moonlight on the River. En in afsluiter Watching Him Fade Away lijkt het wel of Mac even uit zijn rol van eeuwige charmeur stapt en ons echt wil raken.
Nog zo’n branieschopper is Nathan Williams, het brein achter Wavves, met dit verschil dat ook zijn platen geheel in het teken van branie staan. Zijn eerste twee platen waren rabiate lofi-geluidserupties, waarbij zelfs een plaat als Psychocandy van The Jesus & Mary Chain verbleekte. Daarna werd het allemaal wat gladder en gepolijster, richting de surfpop van Weezer en Surfer Blood. Op You’re Welcome vliegt Williams gelukkig weer een aantal keren lekker uit de bocht, zoals in het pesterige titelnummer of in energieke tracks als No Shade. De holle drums en de snerende zang roepen in nummers als Animal en Exercise het werk van Chrome in herinnering. Dat maakt dat You’re Welcome al met al de aandacht langer weet vast te houden dan zijn voorgangers.
Een aangename verrassing is de Somersault, de nieuwe van Beach Fossils, een band die qua stijl, maar vooral ook qua ontwikkeling te vergelijken valt met het Nederlandse Nouveau Vélo. Allebei begonnen als charmante rammelpopbands, grossierend in net-niet-hitjes, maar per plaat worden de puntjes net wat beter op de i gezet. Zoals Nouveau Vélo eerder dit jaar al positief verbaasde met het doorleefde Reflections, zo overtuigt Beach Fossils met Somersault. Het album staat vol met perfecte, rijk gearrangeerde, meerlaagse popliedjes, waarin naast de gebruikelijk twee-popelementen ook invloeden van bands als Stereolab, Papercuts en Tame Impala doorklinken.

tekst:
Maurice Dumont
beeld:
MacDeMarco_ThisOldDog
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!