Trans Am blijft, na een carrière van meer dan tien platen, een vreemd beestje. Ondanks de variatie in hun oeuvre is er altijd die dualiteit: ze hebben sterke songs die ertoe doen, maar evengoed lijkt de andere helft van elk van hun platen voor de grap opgenomen. Trans Am is hoedanook onderhoudend en heeft nog geen enkele slechte plaat gemaakt, maar ook nog geen enkele die echt eeuwigheidswaarde heeft. Laat dit trio eens een compilatie samenstellen van hun beste werk, dan hebben ze hun wereldplaat. Maar die is er nu eenmaal niet. Op zich maakt het dus ook niet zoveel uit welk deel van hun discografie je in huis hebt: overal staat er wel wat disco-kitsch op, degelijke minimale elektronica van Duitse makelij, intense noise en om ter eenvoudigste hardrock-riffs. De nieuwe plaat voegt niet echt iets toe aan hun oeuvre, maar is ook op geen enkele manier een ontgoocheling. Naked Singularity en Bad Vibes doen denken aan de minimale, wavy geluidscollages van hun eerste platen; Black Matter is een lap van hun typische vocoderpop; het heerlijke Interstellar Drift hoort tot de Intelligent Trans Am Music; en Heavens Gate is noisy gekte met één langgerekte gitaarsolo, ondersteund door hectische drums. Opnieuw voor elk wat wils dus, en zonder probleem toe te voegen aan de lange rij degelijke Trans Am-releases.
