Populaire bands die ook nog eens muzikaal interessant werk afleveren, ze zijn een zeldzaamheid geworden. Samen met Radiohead is Wilco één van de laatste witte raven die airplay met creativiteit weten te combineren. Het is verleidelijk om ‘The Whole Love’ na een eerste luisterbeurt af te doen als een herhalingsoefening. Maar in het Wilco-universum komt dat neer op een eclectische verzameling van meesterlijk geschreven songs, met puur spelplezier uitgevoerd door absolute wereldmuzikanten die de finesses van dozijnen stijlen in de vingers hebben, zonder over de schreef te gaan. En dus voelt het helemaal niet geforceerd dat de opener ‘Art Of Almost’ drijft op een Autechre electroloop, en na een schijnfinale nog even overgaat in een helse krautrockjam. Daarmee lijkt het album even terug aan te knopen bij het experiment van ‘A Ghost Is Born’, doch schijn bedriegt. De elektronica blijft voor de rest van de plaat op stal – Nels Cline‘s onwaarschijnlijke gitaarcapriolen buiten beschouwing gelaten – ten voordele van meticuleus gearrangeerde Tweedysongs en rootsmuziek. De plaat anticipeert duidelijk op de liveshows, met enkele stevige rockers (‘I Might’, Dawned On Me’, ‘Standing O’) alsook een stel pakkende plakkers (‘Black Moon’, ‘Open Mind’). Het zijn weer de details die van een degelijke song een hoogtepunt maken: het drummetje van Paul Simon’s ’50 Ways’ in de brug van ‘Rising Red Lung’, de CSNY outro van het titelnummer (voor de rest een geslaagde Canned Heat pastiche), de opeenstapeling van steeds onwaarschijnlijker instrumentarium (glockenspiel! klarinetten! kermisorgel! torenklokken!) op ‘Capitol City’. Het is de reden waarom we zowel ‘Sky Blue Sky’ als ‘Wilco (The Album)’ afdeden als degelijk maar weinig opzienbarend, om dan bij elke toevallige luisterbeurt meer en meer favoriete momenten te ontdekken, tot het luisteren niet meer toevallig was. Dus dit keer laten we ons niet vangen: ‘The Whole Love’ is alweer een geweldige plaat, van één van de weinige bands die een centrale plaats innemen in dit muzikale landschap, door toch consequent hors categorie te blijven.