De allereerste langspeelplaat op het immense Dystopian. Een label dat je vaker linkt aan moordende technobeats die opperhoofd Rødhåd in zijn mixen uitspreidt. Monoloc is de stijlbreuk. Geen bonkende ritmes en slaafse danspartijen, maar een zwijmelende luisterplaat. Een plaat waar gespeeld wordt met gevonden geluiden, dystopische ambientsferen en vergeten ritmes. ‘The Untold Way’ is de roet-ophaling na brandend onheil. Een gevoel waar de beklemmende openingstrack ‘Revive’ stevig in verankerd. Duisternis en melancholie in overvloed. Stemfragmenten worden weggemoffeld. Sobere melodieën brengen ingetogen vrolijkheid. Zelfs de duisternis kan worden opgefleurd met kleine optimistische klankfragmenten. Getuige de titeltrack. Ogenschijnlijke eenvoud, repetitieve melodieën en bedeesde ritmes. Een plaat die je zowel uit je dromen rukt als je in het onbekende staren jaagt. Het ijle ‘No GHSTS feat Tijana T’ laat Monoloc klinken als een uitzichtloze Apparat met zijn graaiend dub-gegrom, een getemporiseerd ritme, een vage jazz-piano en een in echo gevatte stem. Een idee dat hij grotendeels herhaalt op het aan Burial-refererende ‘Cloning Society’. Af en toe worden de bassen luider uitgepakt. ‘Momentum’ pronkt ermee, maar blijft baden in die duistere melancholische sfeer waarmee Monoloc de ganse plaat omzwachteld heeft. Hij neemt je mee de dansvloer op met ‘Michigan Lights’ en ‘Alighting’ zonder overdaad. Kleine lichtpuntjes in de algemene somberte schijnen hier en daar. ‘Muted’ gaat harder. Even meedogenloos beuken, maar enkel zoals het schikt op ‘The Untold Way’. Ingetogen op ‘Gravity Growl’, een dans-overschotje die puur op spanning teert. Nog een woord dat de plaat laat omschrijven. ‘The Untold Way’ is ingetogen spanning, weemoed en een optimistisch pessimisme. Een plaat die je luisteren laat, intrigeert en lichtjes beroerd. Eindeloos in herhaling omdat de sfeer je welzijn omvat. Bevat. Als die windel om je hoofd. Zachtjes warmend maar ook verwijzend naar de gedempte realiteit.
