Eerstejaars aan de Indie Academy kennen Carl Newman van The New Pornographers, een band die vorig jaar met ‘Electric Version’ een knappe tweede afleverde, en waar hij de microfoon deelt met Neko Case. Anciens zullen geblaseerd terugverwijzen naar Zumpano (midden jaren ’90), terwijl de popprof de naam Superconductor (begin jaren ’90) opdiept uit zijn codex. De Canadees barst nog steeds van de ideeën die hij in powerpopsongstructuren kwijt probeert te geraken. Hij haalt de truken niet netjes één voor één uit de kast, nee, hij zit boven op de kast te springen tot je het meubel op je kop krijgt. Beheerst zijn beheersing van het idioom wereldkundig maken, het is niet aan deze man besteed. Gecondenseerd en gebald zijn de codewoorden, minimaal vijf melodiewending per minuut of een song is geen song. Zo nu en dan laat hij de melancholie de vrije loop om zich in de volgende song met frenetische uithalen weer een weg naar het heden te banen. Hectische muziek maken die niet druk of hard of luid klinkt en die het toch al moeë hoofd niet na een kwartier pijnlijk begint te verzwaren: het is weinigen gegeven. Dat Newman na 33 minuten wijselijk afklokt, helpt ook.