Family Vineyard uit North Carolina heeft iets met excentrieke gitaren. Eerst waren er de samenwerkingen van de heren Anderson en Sophiea, de grotendeels onbeminde snarenwonders in MX-80, een zwaar onderschatte groep die eind jaren 1970 enkele broeierige klassiekers afleverde die op een goede avond het indrukwekkendste van Sonic Youth, Joy Division en The Stooges in zich wisten te verenigen. Recenter waren er de delicate miniatuurtjes van Loren Connors of de flonkerende plaatjes van Jewelled Antler-afsplitsing Blithe Sons. Van een heel ander kaliber is Philip Gayle, die na enkele zeer gelimiteerde huisopnames, met dit officieuze debuut meteen een geducht visitekaartje aflevert. Gayle zoekt het niet bij de raga of uitgepuurde folkblues van Fahey en Basho-adepten als Jack Rose en Glenn Jones. Een al te gemakzuchtige vergelijking voor zijn zacht anarchistische aanpak van de gitaar is natuurlijk Derek Bailey. Meer voor de hand liggen de parallelen met landgenoten Henry Kaiser en vooral Eugene Chadbourne. Met deze laatste deelt hij een gevoel voor lichtjes geschifte humor zie ook de hoesfoto van een met kinderkrabbels bepotelde profielfoto van een naakte hoogzwangere dame, zonder daarmee op het heikele pad van de pastiche te belanden. Er gebeurt veel bij Gayle, die extensief gebruikt maakt van een veelsporenstapeling van timbres en instrumenten. Gayle etaleert de verwondering van een kleuter op ontdekkingstocht door moeders keuken. Dankzij een uitstekende timing weet hij met zijn arsenaal aan akoestische gitaren, mandoline, ukelele, speelgoedinstrumenten en keukengerei de chaos te vermijden. Een langer verblijf in Japan schemert door via de gongs in Kanojo No Pan of afsluiter Yagamo, een unieke compositie voor delicaat klokkenspel en stuiterende pingpongballen. Bij voorkeur te genieten in kleine doseringen. Ook aanbevelenswaardig voor fans van de Aziatische audiodagboeken van The Sun City Girls.