Telkens Last Visible Dog een nieuwe lading cds op de markt brengt, zijn we goed voor een paar uurtjes intens en gevarieerd luistergenot. Lo-fi en no-fi wisselt af met nauw aan pop of rock gelieerde muziek, met veelal een ferme scheut folk erin. Het is met dit pakketje niet anders. Phil Todd is al meer dan tien jaar een graag geziene gast in de underground en werkt occasioneel samen met het Vibracathedral Orchestra en Sunroof!. Zijn hoofdbekommernis blijft echter, ook na al die tijd, zijn soloproject Ashtray Navigations, onder welke noemer de man al een onoverzichtelijke berg cassettes, lps, cdrs en cds heeft uitgebracht. The Love That Whirrs bevat zes tracks die de vele gezichten van Todd laat zien: van heel experimenteel gitaargepruts over een klein kwartier aarzelend wegdromen met Swastikad Angels Will See To Your Ruination tot tribale ritmes die hand in hand gaan met tapemanipulaties en een sneetje noise. Deze cd is peperkoek voor liefhebbers van de catalogus van het VHF-label met een voorkeur voor Matthew Boner en Richard Youngs. Matthew De Gennaro is tot nu toe een voetnoot gebleven in de folkscene van Nieuw-Zeeland, maar een positieve beoordeling in het toonaangevende blad The Wire brengt daar stilaan verandering in. Zijn sfeervol getokkel roept veelal melancholische herfstgetijden op, maar hij weet net zo goed atmosferische, minimalistische drones uit zijn orgel en harmonium te halen. In Ross Creek Wander voegt Matthew een snuifje country aan het geluid toe, waardoor zijn eenvoudige sfeerliedjes toch voldoende afwisseling krijgen toebedeeld. Fans van het verstilde werk van Roy Montgomery weten meteen welke outsider ze als volgende in de armen kunnen sluiten. We verlaten het intrigerende Nieuw-Zeeland en laten wat Italianen tot ons onbegrensde blikveld toe. Het oorspronkelijke album van Stefano Pilia telde slechts vier nummers, maar werd voor deze heruitgave uitgebreid met drie extra nummers. De zwerm vogels op de hoes, nog van de tijd waarin vogelgriep onbekend was, past perfect bij de wijd uitwaaierende, licht experimentele soundscapes die onze oren masseren. Drones wisselen af met eerdere folkgetinte stukjes, alsof Pauline Olivieros in het huwelijk is getreden met Campbell Kneale, die we beter kennen als Birchville Cat Motel. Stefano Pilia is dan ook geen groentje, maar musiceert ook nog in 3/4 Had Been Eliminated en Black Forest/Black Sea. Ook uit Italië komt Renato Rinaldi, die voorheen samen met Giuseppi Lelasi platen uitbracht op uitmuntende labels als Fusetron, Fringes en Bowindo onder de naam Oreledigneur. De man maakte eerder met de cd The Time And The Room de soundtrack voor een radio-uitzending annex theaterstuk naar werk van Botho Strauss. Het enige, veertig minuten in beslag nemende, nummer van Hoarse Frenzy ligt een beetje in dezelfde lijn. Net als Pilia houdt Rinaldi van vogels, maar hij integreert wel de geluiden van zijn vliegende metgezellen in zijn klankentapijt. Eenvoudig gitaargetokkel badend in bijgeluiden wordt bijgestaan door sporadisch pianogetokkel, even verstild als intrigerend als s mans gitaarspel. Rinaldi slaagt erin om ons met zijn gediversifieerd en gemanipuleerd cdtje een veelheid aan vreemde beelden te doen oproepen die voor een aangenaam ingebeeld droomreisje zorgen. Davenport, afkomstig uit de Amerikaanse staat Wisconsin, is een wisselend collectief muzikanten met Clay Ruby als enige constante. Elf lange tracks vormen een gevarieerd geheel, met aan de ene kant bijna-liedjes en aan de andere kant aan zeer relatieve structuren onderhevige experimenten. Zowel invalshoeken als instrumenten wisselen voortdurend, waardoor binnen eenzelfde nummer een waaier aan klanken kan voorbijkomen. Primitief, ritualistisch maar net zo goed droomverwekkend ligt Free Country in de kronkelige weg waar ook No Neck Blues Band en Jackie O’ Motherfucker meermaals langdurig parkeren. Om het verhaal kort en bondig af te maken: Last Visible Dog werpt alweer diamantjes en pareltjes naar de zwijnen. Nu nog een tatoeage van Wim Delvoye.